Κοινοποιείστε το άρθρο
Γραφή στο Παλικάρι της Ύδρας
Κωνσταντίνε μου…
Στέκομαι σιωπηλός να σε κοιτώ, «μόνος μόνῳ», «ἐνώπιος ἐνωπίῳ». Ατενίζω τη μορφή σου… Όλο γλύκα και στοργή! Δεν είσαι απόκοσμος! Είσαι οικείος. Δεν είσαι απόμακρος! Είσαι στοργικός. Δεν είσαι ξένος! Είσαι δικός μου. Δικός μας!
Ο Άγιός μας, το Παλικάρι μας! Ο Νεομάρτυς του Χριστού. Ο Πολιούχος μας. Ο Κωνσταντής της κυρα-Μαρίνας, ο γιος του κυρ-Μιχαλάκη, ο Δημαμάς, που έγινες ο Άγιος Κωνσταντίνος.
Το Παλικάρι το Γενναίο, που ευωδιάζει τα αρώματα της ανδρείας, της ομολογίας, της Πίστεως, των αρετών, της αγάπης, του μαρτυρίου.
Είσαι το Παλικάρι μας, ο «λαμπρός γόνος Ὕδρας καὶ τῆς Ρόδου τὸ καύχημα», που υπέστης «τὸν ὑπέρ Χριστοῦ θάνατον» εκεί στο Ροδονήσι, πριν από 220 χρόνια.
Τί κι αν πέρασαν τόσα; Είσαι πάντα εδώ, ανάμεσά μας, κάνοντας αισθητή την παρουσία σου σε όσους ζητάμε τη βοήθειά σου, σε όσους ερχόμαστε ταπεινοί προσκυνητές της Τιμίας Κάρας σου και των Αγίων Λειψάνων σου. Σε όσους μας πλημμυρίζει η ευωδία και τα μύρα από τα χαριτόβρυτα Τίμια Λείψανά σου.
Στέκομαι και σε «βλέπω» να κατεβαίνεις από την Κιάφα, να μπαίνεις στο καράβι «για μια καλύτερη ζωή», να φτάνεις στη Ρόδο. Κι εκεί, αλίμονο, σε πείθουν να αρνηθείς το Χριστό.
Κι όταν γυρνάς στην Ύδρα μας, ακόμα και τα βράχια είναι αφιλόξενα για εσένα. Ακόμα και η πόρτα της μάνας σου μένει σφαλιστή. «Να φύγεις! Εγώ δεν γέννησα Χασάν, γέννησα Κωνσταντίνο». Μάνα ηρωΐδα η κυρα-Μαρίνα, σε «στέλνει» να γίνεις Άγιος!
Περιπλανήθηκες, πόνεσες, έκλαψες, πληγώθηκες, μα βρήκες το δρόμο που κάνει έναν εξωμότη να γίνεται Άγιος!
Κι όταν εξομολογήθηκες το βαρύτατο αμάρτημα, κι όταν πήγες στην Κριμαία να εργαστείς, κι όταν πήγες στο Άγιον Όρος να μονάσεις, μένοντας 5 μήνες στη Μονή των Ιβήρων, μπροστά στην Πορταΐτισσα, τίποτα δεν μπόρεσε να σε σταματήσει από το δρόμο να γίνεις Άγιος!
Εκεί, στη Ρόδο! Εκεί που αρνήθηκες το Χριστό, τον «αρραβωνιάστηκες» ως Νυμφίο της ψυχής σου για πάντα. Εκεί πήγες και Τον ομολόγησες.
Σε «βλέπω» πληγιασμένο, φυλακισμένο, ταλαιπωρημένο, μα σταθερό στην απόφαση να δώσεις το αίμα σου για το Χριστό.
Σε «βλέπω» να στέκεσαι αγέρωχος, όταν για 5 ολόκληρους μήνες σε βασανίζουν.
Σε «βλέπω» να είσαι Παλικάρι Γενναίο, ατρόμητο, απτόητο, ανίκητο!
Σε «βλέπω» να σε δυναμώνει μέσα στη φυλακή ο Κύριός μας, ο Λυτρωτής μας, καθώς με υπερκόσμιο φως έρχεται και σε ενισχύει.
Σε «βλέπω» να κοιτάς το θάνατο κατάματα, 30χρονο Παλικάρι, καθώς σου περνούν την αγχόνη στο λαιμό. Το βλέμμα στον Ουρανό στραμμένο, στο Δεσπότη Χριστό, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος στις 14 Νοεμβρίου 1800, ατενίζει τον Παράδεισο να ανοίγει τις Πύλες του και να δέχεται την ψυχή σου…
Σε «βλέπω» να σε φέρνει στην Ύδρα η μάνα σου, μέσα σε ένα κιβώτιο «ὡς θησαυρόν πολύτιμον», τρία χρόνια μετά, κι όλοι οι συμπατριώτες σου να σε υποδέχονται τώρα, όχι ως εξωμότη, αλλά ως Ομολογητή, ως Νεομάρτυρα, ως Άγιο, ως Προάγγελο της Αναστάσεως του Γένους. Μια Ανάσταση που δεν άργησες να έρθει.
Σε «βλέπω» να «περιδιαβαίνεις» τα δρομάκια της γενέθλιας γης της Ύδρας μας, του Ιερού και αταπείνωτου Βράχου της Ελευθερίας, και να σκορπάς απλόχερα και πλούσια τη χάρη σου σε όλους.
Σε «βλέπω» Άγιέ μου, εσένα που είσαι πρότυπο μετανοίας και «τῶν Νεομαρτύρων τὸ ἀγλάισμα», να μας ευλογείς από τον Ουρανό και να μας λες να μη λυγίσουμε, να μην πτοηθούμε, να μην φοβόμαστε τίποτα, αφού έχουμε εσένα μεσίτη και πρεσβευτή και Πολιούχο και Έφορό μας.
Σε «βλέπω», Νεομάρτυς του Χριστού, Άγιε Κωνσταντίνε Υδραίε, καθώς είσαι στολισμένος με τα άνθη της ευλαβείας και τις ικεσίες των πιστών που σε αγαπάμε.
Στήριξέ μας, Άγιε! Βοήθησέ μας! Σκέπαζε την Ύδρα μας. Σκέπαζε και τη Ρόδο. Σκέπαζε όλη την Πατρίδα μας. Σκέπαζε όλη την ανθρωπότητα, από τα δεινά που την μαστίζουν.
Δείξε μας το δρόμο της σωτηρίας. Δείξε μας το δρόμο της ομολογίας. Δείξε μας το δρόμο της μετανοίας. Δείξε μας πως ο Κωνσταντής της κυρα-Μαρίνας γίνεται Άγιος Κωνσταντίνος της Εκκλησίας. Δείξε μας πως ο ταπεινός Υδραίος γίνεται Οικουμενικός Άγιος.
Τούτη τη φορά, Άγιέ μου, δεν θα σου ζητήσω τίποτα άλλο… Μόνο δυο αιτήματα θα σου πω. Δώσε μας μετάνοια για να επιστρέψουμε στο Θεό. Και τρέξε στους ασθενείς όλου του πλανήτη. Τρέξε και δώσε ίαση και θεραπεία. Είσαι Παλικάρι Γενναίο. Έχεις παρρησία στο Θεό. Δείχνεις στο Θρόνο Του τις πληγές σου, τα μαρτύριά σου, και με αυτά ικετεύεις το Θεό. Για όλους μας.
Κωνσταντίνε μου, Άγιέ μου, Παλικάρι της Ύδρας, «πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀμαρτωλῶν».
Ἐμμανουήλ Ε. Ποῦλος, Ἱεροψάλτης ἐξ Ὕδρας
Πηγή: https://www.romfea.gr/
