Κοινοποιείστε το άρθρο
Ιστορία χωρίς όνομα… Μια ιστορία που γράφτηκε για να μείνει..
Θέατρο σε καιρό πανδημίας
Είναι κάποιες ιστορίες ΖΩΗΣ, που είναι δύσκολο να τις δώσεις τίτλο.. Να τις βάλεις επικεφαλίδα. Είναι κάποιες ιστορίες που η μοναδικότητα τους δεν σου επιτρέπει να τις χαρακτηρίσεις.. Είναι εκείνες που αν δεν βρεις πράγματα και καταστάσεις να ταυτίσεις ακούγοντας τες, πιθανόν να μην τις καταλάβεις ποτέ!!
Με μια τέτοια ιστορία σε ταξιδεύει υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Κ. Γακη, η θεατρική παράσταση ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ…. σε άλλες εποχές, όμορφες αλλά και περίεργες ..
Σε αγάπες και έρωτες που προέκυψαν από αληθινά συναισθήματα, από ένα τεράστιο ΘΕΛΩ.. και τόλμησαν να δώσουν μια άνιση μάχη ίσως, για να αντισταθούν και να νικήσουν τα τόσα ΠΡΈΠΕΙ της κοινωνίας τους, της εποχής τους.. της συνείδησης τους!! Μια μεγάλη αγάπη για έναν άνθρωπο… Μια μεγάλη αγάπη για μια πατρίδα!!
Πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας, η σπουδαία Γυναίκα και συγγραφέας, Πηνελόπη Δέλτα και ο ασυμβίβαστος διπλωμάτης – πολιτικός – συγγραφέας Ίων Δραγούμης. Δύο άνθρωποι που ο καθένας ξεχωριστά για τους λόγους του, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, γράφοντας την δική του ιστορία!!
Δύο σημαντικοί άνθρωποι με ιδιαίτερο ψυχισμό, ο οποίος ” μεταφέρεται ” στους θεατές με ΜΕΓΑΛΟ ΣΕΒΑΣΜΟ , βοηθώντας τους να κατανοήσουν τι πραγματικά συνέβαινε στην ψυχή κ στο μυαλό τους. Κι ενώ στην παράσταση κάποιες στιγμές πέφτει φως στα ” σκοτάδια” τους, αυτοί καταφέρνουν να λάμπουν ακόμη περισσότερο. Να σε γοητεύουν ακόμη πιο πολύ!!
Η αιώνια καλλονή Μπετυ Λιβάνου, με έναν μαγικό και συγχρόνως σεβάσμιο τρόπο μεταμορφώνεται σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη, ευαίσθητη και εύθραυστη γυναίκα..!! Πού δυστυχώς η ζωή την έφερε αντιμέτωπη με το πιο δύσκολο δίλημμα!! !Της έλαχε να αγαπήσει έναν άντρα μοναδικό, που άθελά του ” έχτισε ” για εκείνη τον πιο ωραίο γκρεμό.. Και προκειμένου να θυσιάσει γι ‘αυτόν (τον γκρεμό) οτιδήποτε άλλο, θυσίασε τον εαυτό της, καταδικάζοντας τον, να ζει στην απέραντη θλίψη.. Στη ΣΙΩΠΗ …!!
ΤΑ λόγια ποτέ δεν μπορούν να είναι περιττά για την περίπτωση του ηθοποιού Τάσου Νούσια!!! Τι να πρωτοπεί κανείς;;; Αναμφίβολα ένας Δωρικός ηθοποιός!! Η Αριστοτεχνική του ερμηνεία, σε συνδυασμό με την επιβλητική του φωνή, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης, σε καθηλώνουν. Με τρόπο αβίαστα εύκολο για αυτόν, δίνει στους θεατές την δυνατότητα να αντιληφθούν τον ψυχικό όγκο που ” κουβαλάει” ο ρόλος, ο οποίος ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΙ.. Γιατί όταν ένας ηθοποιός καταφέρνει να κάνει τον θεατή να νιώσει αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που παρακολουθεί, καταφέρνει με την ερμηνεία του ν’αγγίζει τα μύχια της ψυχής του , τότε δεν μιλάμε απλώς για ταλέντο. Μιλάμε για ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ !!
Θα ήταν άδικο να μην γίνει αναφορά και στους υπόλοιπους εξαιρετικούς ηθοποιούς.. Μαρία Παπαφωτίου, Ν. Ορφανό, Αρ. Γκαγκάνη, Ανθή Φούντα, Στέλιο Γιαννάκο , καθώς επίσης και για την υπέροχη μουσική επένδυση της παράστασης από τον ταλαντούχο Κ. Λωλο.
Η Πηνελόπη και ο Ίων ήταν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν βαθιά. Κι ενώ ήρθαν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, εν τέλει δεν κατάφεραν να διανύσουν κοινή πορεία.. Να μοιραστούν την ζωή τους. Είχαν προλάβει όμως να μοιραστούν την ψυχή τους. Και οτιδήποτε καταφέρει να κάνει κατάληψη στο βάθος της ψυχής μας, το κουβαλάμε εσαεί μαζί μας ως την τελευταία μας πνοή.
Κάποιες ιστορίες δεν γράφονται για να συνεχιστούν.. Δεν γράφονται για να επαναληφθούν…
ΚΑΠΟΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ!!
Η παράσταση είναι βασισμένη στο συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Στεφάνου Δάνδολου ‘ με τον ομώνυμο τίτλο ”ιστορία χωρίς όνομα ”
Και νιώθω πραγματικά τυχερή που μπόρεσα να την παρακολουθήσω κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Λίγο πριν κλείσουν τα θέατρα για δεύτερη φορά δυστυχώς. Αν έπαιζα ποδόσφαιρο εικάζω ότι θα ένιωθα σαν τον παίκτη που κατάφερε να βάλει ένα σημαντικό γκολ στο 90.. Όλοι μας Πλέον ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, και αυτό που αντηχεί κυρίως στα αυτιά μας, είναι η προσοχή που πρέπει να δείξουμε, για να διαφυλάξουμε την υγεία μας. Οι περισσότεροι από μας ζουν σε καθεστώς φόβου, ανασφάλειας, ενώ συγχρόνως η κατάθλιψη, τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, κάνει πάρτι!!!
Έχοντας περάσει αρκετές ώρες της ζωής μου (λόγω εργασίας) παρέα με μια μάσκα και αντισηπτικά , έχοντας περάσει πολλές ώρες της ζωής μου παρέα με μικρόβια, με ιώσεις…έχοντας συναναστραφεί, ουκ ολίγες φορές με ασθενείς, μπορώ να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν παίρνω αψήφιστα όλο αυτό που συμβαίνει με την πανδημία.. Είναι κάτι που συχνά με τρομάζει.
Κατά καιρούς ο κόσμος μας έχει ξαναζήσει πανδημία.. Η συγκεκριμένη όμως (για μένα), έχει και ιδεολογικό πρόσημο.. Όπως επίσης θεωρώ, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ολοκληρωτισμό πρωτοφανή.
Από τη πρώτη στιγμή που βρέθηκα στο συγκεκριμένο χώρο δεν ένιωσα ούτε για λίγο ανασφάλεια, ούτε για μια στιγμή φόβο.. Δεν μετάνιωσα ούτε λεπτό , δεν έκανα ούτε μια δεύτερη σκέψη… Ενώ το αντίθετο νιώθω σχεδόν σε καθημερινή βάση την ώρα που βρίσκομαι στο σούπερ μάρκετ. Όλα τα μέτρα προστασίας και αποστάσεων τηρούνταν υπέρ του δεόντως.
Και από τους υπεύθυνους του θεάτρου.. Και από τους θεατές…Θεατές που υπό αυτές τις συνθήκες, σίγουρα δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία.. ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ
Κι ενώ έχω δει ανθρώπους να ταλαιπωρούνται φριχτά από άσχημες ασθένειες, είμαι της άποψης ότι όλοι μας, εκτός από την σωματική μας υγεία, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να φροντίζουμε και για την ψυχική.. Γιατί αυτά τα δύο είναι συγκοινωνουντα δοχεία..!!
Ο κακός Εφιάλτης της πανδημίας κάποια στιγμή θα λάβει τέλος.. αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη, για το αν όλα ξαναγίνουν όπως πριν.
Έχω έναν φόβο ότι πολλοί από εμάς, θα είναι άνθρωποι ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟΙ ψυχικά και συναισθηματικά, κρατώντας αποστάσεις από οτιδήποτε αληθινό.
Φοβάμαι, μήπως η πρώτη τους επιλογή θα είναι μια οθόνη.. Ένα κινητό, ένας υπολογιστής, μια τηλεόραση..
Αποξενωμένοι από ανθρώπους!!! Ξεχνώντας ακόμη και τα συναισθήματα που σου χαρίζει η τέχνη!!!
Η ΤΕΧΝΗ… Αυτή που ξέρει πως να Θεραπεύει ψυχές. Που ανοίγει τους ορίζοντες του μυαλού μας..
Ο Κάρολος Κουν κάποτε έγραψε… ΚΆΝΟΥΜΕ ΘΈΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ… Ένας θεατής θα μπορούσε να προσυπογράψει … Βλέπουμε θέατρο για την ψυχή μας!!!
