Κοινοποιείστε το άρθρο
Νικηφόρος Βρεττάκος «Τα γόνατα του Ιησού»
Στη Σταύρωση υποφέρει το Σώμα. Ο “άνθρωπος Χριστός” πρέπει να υπερνικήσει τον αβάσταχτο πόνο του σώματός του…Γνωρίζει τη θεϊκή του φύση, γνωρίζει ότι ήρθε για να αναστηθεί, ότι ο πόνος θα περάσει… Η γνώση αυτή όμως δεν τον ανακουφίζει. Ο σωματικός, όμως, πόνος, γίνεται πόνος ψυχής… τον καταβάλλει… και καθώς χάνει τη σωματική του δύναμη, αισθάνεται να τον εγκαταλείπουν και οι ψυχικές του δυνάμεις…γιατί τελικά στον Σταυρό είναι άνθρωπος…
Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ, σχηματίζουν
μι’ ἀμβλεία γωνία.
Εἶναι τά ἴδια γόνατα
πού προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω ἀπ’ τό κόκκινο
φουστάνι τῆς μάνας του, ὅταν
ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.
Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω
στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.
Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,
-μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη
καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι-
στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα
πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά
κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,
τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα
λουλουδάκι –
κομμένο
ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.
