Ο χώρος με το τζάκι ήταν και σαλόνι και κουζίνα και τραπεζαρία και κρεβατοκάμαρα…

Στο τζάκι μαγει­ρεύαμε τα φαγητά μας και ζε­σταίναμε το «πλύμα» για τα ζωντανά μας. Εκεί αναπιάναμε το προζύμι και το αφήναμε στον «τέντζερη» να «γί­νει».

Εκεί ψέναμε το «τσουκαλόκαυτο», και φτιά­χναμε τις «τριφτιάδες» και τις ρουφάγαμε με κρασί να ζεστοκοπηθούμε. Πάνω στη σιδεροστιά ήταν πάντα ο τέντζιερης, ντουέτο γραφικό και νοσταλγικό.

Ο τραχανάς και ο καγενάς ήταν στην ημερήσια διάταξη. Χάμω στη θράκα ψέ­ναμε τις κουλούρες, τις μπουγάτσες, τις μπομπό­τες. Τις χώναμε μέσα στη χόβολη. Εκεί επίσης χώ­ναμε και τα ξερά κρεμμύδια για να ψηθούν, εκεί α­κόμα καθαρίζαμε με τη μασιά το πυρότουβλο από τη στάχτη και ζεσταίναμε επάνω του τσαπέλες, μουσταλευριά ή μουστοκούλουρα για να φιλέψουμε μουσαφιραίους ή να περνάμε καλά τις ατέλειωτες νύ­χτες του χειμώνα.

Στο σταχτοφούρνι κρεμάγαμε τα λουκάνικα να στραγγίσουν, πριν τα καταδικάσουμε στις λαΐνες. Πάνω στα κάρβουνα βάζαμε και κανένα «φελί» μπακαλιάρο υγράλατο για να τραβάει και κρασί. Στις αποκριές οι χοιρινές μπριζόλες πάνω στα κάρβουνα , με ρίγανη και αλάτι τσίκνιζαν όλο το σπίτι και μοσχομύριζαν. Το ξερό ψωμί μας κα­ψαλισμένο στη θράκα μαλάκωνε, νοστίμιζε και συνόδευε όλα τα φαγητά μας.

Πηγή ζωής του σπιτιού το τζάκι, συγκέντρωνε γύρω του ώρες ατέλειωτες την οικογένεια, την έδενε και την γαλβάνιζε. Τρεις γενιές ζούσαν συγχρόνως δί­πλα του αρμονικά, ανθρώπινα, φυσιολογικά. Εγγόνια , γονείς, παππούδες, νύφες, παιδιά και γαμπροί. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν έζησαν τόσο αγαπημένοι επί τόσο μεγάλο χρόνο, σε τόσο μικρό χώρο, όσο εμείς τότε γύρω από το τζάκι μας.

Πηγή: «Χωριό μου σε Νοστάλγησα»