Στηρίζοντας το παιδί μετά από ένα καταστροφικό γεγονός

Η “Μέριμνα” αποτελεί μια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1995, από 9 πανεπιστημιακούς, διευθυντές παιδιατρικών τμημάτων κι επιστήμονες ψυχικής υγείας. 

Τα παιδιά όταν είναι διαρκώς εκτεθειμένα σε εικόνες και αφηγήσεις που αφορούν καταστροφικά γεγονότα όπως οι πυρκαγιές, καθίστανται ιδιαίτερα ευάλωτα σε εμφάνιση γενικευμένου άγχους, φοβιών αλλά και συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες καθώς δεν έχουν τη γνωστική και συναισθηματική ωριμότητα να επεξεργαστούν όλες αυτές τις πληροφορίες.

Η “Μέριμνα”, η οποία εδώ και χρόνια παρέχει στήριξη και φροντίδα σε παιδιά κι οικογένειες, έφτιαξε έναν εξαιρετικό οδηγό για όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε προκειμένου να στηρίξουμε ένα παιδί μετά από ένα καταστροφικό γεγονός.

Τι επηρεάζει την αντίδραση ενός παιδιού μετά από ένα καταστροφικό γεγονός;

• Πόσο πολύ εκτέθηκε στο γεγονός.
• Αν βίωσε απώλειες (θάνατο, απώλεια σπιτιού κ.ά.).
• Πώς αντέδρασαν κι αντιδρούν οι άνθρωποι στο περιβάλλον του.
• Σε ποιο βαθμό κατανοεί τι έχει συμβεί και τι νόημα αποδίδει στο γεγονός.
• Κατά πόσο και με ποιο τρόπο στηρίζεται απ’ το περιβάλλον του.
• Σε ποιο βαθμό διαταράσσεται η λειτουργία της οικογένειας και της κοινότητάς του.

Ποιες είναι οι ανάγκες ενός παιδιού μετά από ένα καταστροφικό γεγονός;

• Να νιώσει ασφάλεια.
• Να κατανοήσει τι έχει συμβεί.
• Να εκφράσει τα συναισθήματα και τις απορίες του.
• Να συμμετέχει ενεργά στην ανασυγκρότηση της οικογενειακής ζωής.
• Να συνεχίσει τις συνηθισμένες δραστηριότητές του.
• Να στηρίζεται ψυχολογικά και σε μακροχρόνια βάση.

Τι πρέπει να κάνουμε:

1. Να διατηρούμε την ψυχραιμία μας κι αφού πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα, να δίνουμε στο παιδί το μήνυμα ότι είναι ασφαλές.
2. Ν’ ανοίγουμε διάλογο με το παιδί για το τι έχει συμβεί και ν’ ακούμε με προσοχή το τι πιστεύει, αλλά και τι θέλει να μάθει.
3. Να ενημερώνουμε το παιδί με απλό, κατανοητό κι ειλικρινή τρόπο για το τι έχει συμβεί και να διορθώνουμε τυχόν λαθεμένες αντιλήψεις του.
4. Να δίνουμε πληροφορίες για τα μέτρα ασφαλείας που έχουμε πάρει και τις πιθανές αλλαγές που αντιμετωπίζει άμεσα η οικογένεια.
5. Να το ενθαρρύνουμε να εκφράσει τα συναισθήματά του και τις απορίες του χωρίς να το λογοκρίνουμε.
6. Να μοιραστούμε τα δικά μας συναισθήματα, χωρίς να το κατακλύσουμε με τις ανησυχίες μας.
7. Να θυμόμαστε ότι λειτουργούμε ως πρότυπο για το παιδί και η στάση μας θα επηρεάσει τη δική του.
8. Ν’ αποφεύγουμε ή να περιορίζουμε την έκθεσή του στις ειδήσεις.
9. Να το ενθαρρύνουμε να συμμετέχει σε δραστηριότητες κι αποφάσεις σχετικά με την ανασυγκρότηση της οικογένειας.
10. Να προωθούμε όσο είναι δυνατό τη συνηθισμένη ρουτίνα ζωής (πχ ώρες φαγητού, ύπνου κτλ).
11. Ν’ αναγνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες του «ευάλωτου» παιδιού και να παρακολουθούμε σε μακροχρόνια βάση διακριτικά τις αντιδράσεις του.
12. Να μην παραγνωρίζουμε την ένταση και τις δυσκολίες που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει και να μην διστάσουμε ν’ απευθυνθούμε σε ειδικούς αν παρατηρήσουμε ανησυχητικές εκδηλώσεις.
13. Να ενθαρρύνουμε το παιδί να συμμετέχει σε εκδηλώσεις μνήμης ή άλλες συλλογικές δραστηριότητες σχετικά με το γεγονός, εάν το επιθυμεί.

Χρήσιμες συμβουλές για γονείς και όσους φροντίζουν παιδιά:

• Περιορίστε την έκθεση των παιδιών στις εικόνες και αφηγήσεις που αφορούν το γεγονός μέσω της τηλεόρασης, του διαδικτύου, του ραδιοφώνου αλλά και των συζητήσεων που γίνονται στο σπίτι από τους ενήλικες.
• Προωθήστε τα νέα που θα δημιουργήσουν ασφάλεια: περιγράψτε τις προσπάθειες που γίνονται από την πολιτεία για τη φροντίδα των ανθρώπων στις περιοχές αυτές αλλά και για τις κινήσεις στήριξης και συμπαράστασης από φορείς, οργανισμούς και ιδιώτες.
• Δώστε χώρο σε δικές τους ερωτήσεις. Διατηρείστε την ανοικτή επικοινωνία μαζί τους, έτσι ώστε να γνωρίζετε τι κατανοούν από τα γεγονότα που συμβαίνουν, τι φοβούνται και τι χρειάζονται από εσάς στην παρούσα φάση.
• Αποφεύγετε τις λεπτομερείς περιγραφές των καταστροφών όταν τα παιδιά είναι παρόντα και μην τα κατακλύζετε με τυχόν δικά σας συναισθήματα φόβου, θυμού, αγωνίας.
• Απαντήστε μόνο σε αυτά που σας ρωτάνε.
• Διατηρείστε τη ρουτίνα και την καθημερινότητα σας που συμβάλουν στη διατήρηση ενός αισθήματος ασφάλειας.
• Ας θυμόμαστε ότι λειτουργούμε ως πρότυπο για το παιδί. Η δική μας στάση θα επηρεάσει και τη δική του.
• Προωθούμε στο μέτρο του δυνατού τη συνηθισμένη ρουτίνα ζωής, για παράδειγμα, τις ώρες φαγητού και ύπνου, τους κανόνες πειθαρχίας.”

Πηγή https://nevronas.gr/