Το γιατρικό για τα πάντα, λέγεται θάλασσα.

Είναι γαλάζια κι απέραντη. Χάνεσαι μέσα της… Θάλασσα!

Όταν είσαι πεσμένος, μπερδεμένος, αυτή αναζητάς. Λίγο να χαθεί το βλέμμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται με τον ουρανό και όλα βγάζουν πάλι νόημα. Ηρεμεί η ψυχή σου.

Είναι γνωστή και μαγική η ιδιότητα του νερού να γαληνεύει το μέσα σου. Λες και την ευλόγησε ο Θεός να κρύβει μέσα της χίλια μυστικά. Όχι μόνο τα δικά της, που όλοι θα ήθελαν να εξερευνήσουν αλλά και τα δικά μας.

Σκέψεις ανομολόγητες που σα να πετάξαμε στο βυθό της μαζί με τις πέτρες που ρίχναμε με θυμό. Εκπαιδευτήκαμε από μικροί να κάνουμε ψαράκια. Άλλες φορές καθώς μεγαλώναμε,κάναμε διαγωνισμούς ποιος θα τις ρίξει πιο μακρυά… Τώρα, ενήλικες ρίχνουμε πέτρες με μανία, λες κι αν τις ρίξουμε όλες, θα πνίξουμε και όσα μας βαραίνουν!

Είναι κι εκείνοι βέβαια που προτιμούν το βουνό! Σαν τη θάλασσα, όμως, έχει; Γιατί δεν είναι μόνο οι στιγμές που πήγαμε για να ξεχαστούμε, να ηρεμήσουμε, να στάξουμε μέσα της το δάκρυ μας. Είναι οι έρωτες που ζήσαμε στις ακτές της. Τα φιλιά, τα πρώτα και τα επόμενα. Οι ερωτικές αγκαλιές και οι υποσχέσεις, που κρύψαμε στις σπηλιές της. Τα πρώτα μεθύσια σε μια αμμουδιά, γύρω απ’τη φωτιά. Τα παγωτά που μετρούσαμε ως παιδιά, ποιος θα φάει τα περισσότερα. Ο ίδιος διαγωνισμός και για τα καλοκαιρινά μπάνια. Τα γέλια, τα παιχνίδια. Γι’αυτό σου λέω! Σαν τη θάλασσα δεν έχει!