Στο φως του πνεύματος: Οι Σύγχρονοι άγιοι του Θεού, μέσα από την προσωπική τους σχέση με το Άγιο Πνεύμα (Β΄Μέρος)

Ο Θεολόγος και συγγραφέας Γιώργος Φουκαδάκης κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στου Συγχρόνους Αγίους Πατέρες της εποχής μας  και γραφεί τη  προσωπική σχέση που είχαν αναπτύξει οι Πατέρες της εποχής μας  με τον Θεό. Πως  δέχθηκαν την αποκάλυψή του και πως ανέπτυξαν τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και οδηγήθηκαν στη γνώση των ενεργειών του Θεού.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης Με το Διορατικό Χάρισμά του, έλεγε το όνομα στον επισκέπτη του για να τον κάνει να τον εμπιστευτεί και να ανοίξει την καρδιά του, και να θεραπευτεί. Σε ένα γνωστό μου από το Ηράκλειο Κρήτης του οποίου είχε πεθάνει το παιδί του, χωρίς να τον έχει συναντήσει άλλη φορά είπε: «Κρητικέ, γιατί φοράς τα μαύρα; Ποιος σου είπε ότι ο Γιάννης δε ζει;»!

Με τον μοναδικό Προφητικό λόγο του, μας προετοίμαζε για τα «Σημεία των καιρών»: «Ζούμε χρόνια Αποκαλύψεως! Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα γίνει ένα μεγάλο τράνταγμα. Έρχονται ακόμα μεγαλύτερες δοκιμασίες. Τα βάσανα του κόσμου είναι ατέλειωτα. Όλα μοιάζουν σαν χαλασμένο χωριό, όλος ο κόσμος καίγεται.

Μπόρες, μπόρες θα περνούμε. Υπάρχει σήμερα μεγάλη σύγχυση! Δεν υπήρχε άλλη εποχή με τόσους αρρώστους! Οι άνθρωποι στις μέρες μας χτίζουν τη ζωή τους στα μπάζα. Οι άνθρωποι δίνουν πολλά δικαιώματα στον Διάβολο και έτσι εκείνος αποκτά μεγάλη εξουσία στον κόσμο. Το κακό έχει γίνει χιονοστιβάδα και χρειάζεται βόμβα για να σπάσει. Μετάνοια και εξομολόγηση χρειάζεται σήμερα ο κόσμος. Θα σηκωθεί ακόμα λίγη φουρτούνα, θα πετάξει ο Θεός έξω τα κονσερβοκούτια, τα σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Ο Θεός δε θα αφήσει! Θα πάρει σκούπα ο Θεός!

Η Ελλάδα είναι μια ωραία πριγκίπισσα που όλοι θέλουν να την πάρουν. Ευτυχώς που κάνει κουμάντο ο Χριστός, γιατί αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Στη χώρα μας, η πολιτεία ψηφίζει νόμους αντίθετους προς τον νόμο του Θεού και τα βάζει με τον θείο νόμο… τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος ούτως ώστε να διαπαιδαγωγηθεί. Την παρανομία την έκαναν νόμο και την αμαρτία μόδα. Ήρθε όμως ο καιρός που θα αναμετρηθεί το καλό με το κακό.

Ο Θεός δε θα αφήσει. (Βλ. περισσότερα στο βιβλίο μας ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ, σελ. 390-424).

Η Τουρκία θα διαλυθεί, θα γίνει τρία κομμάτια. Το ένα τρίτο θα καταστραφεί, το άλλο θα εξωθηθεί στα βάθη της
Ασίας και το υπόλοιπο θα δεχθεί την Ορθοδοξία! Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι
ήδη ζούμε τα Σημεία των καιρών και ότι προχωρά το σφράγισμα

Γι’ αυτό και η Γραφή λέει ότι θα πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί του Θεού! Θα κρατήσει τρία με
τρεισήμιση χρόνια, θα είναι μια μπόρα, μια προσωρινή κατοχή του Αντίχριστου…

 Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Υπήρξε η «εντυπωσιακότερη» χαρισματική ύπαρξη της εποχής μας, ίσως και όλων των εποχών! Υπήρξε ένα φως που έλαμψε στην εποχή μας και θα φωτίζει στο διηνεκές! Ήταν ένας «σύγχρονος προφήτης». Το μέγα Χάρισμά του δεν το έκρυβε. Το απέκτησε δεκαέξι χρονών στα Καυσοκαλύβια, στο Κυριακό της Σκήτης και το διατήρησε σε όλη τη ζωή του. Και άλλοι απέκτησαν Χαρίσματα, αλλά, επειδή καυχήθηκαν γι’ αυτά, τα απώλεσαν. Όταν το είπε στον Γέροντα Παντελεήμονα, του επεσήμανε: «Να μείνεις ταπεινός». «Ναι, Γέροντα. Θα μείνω ταπεινός». Επίσης, όταν
απεκάλυψε γεγονότα του βίου του που δεν τα γνώριζε άλλος και του Σινά στον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο Γ΄ τον ρώτησε πως τα γνωρίζει αυτά. «Μου τα απεκάλυψε ο Θεός», απάντησε. Και συνέχισε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά: «Το Χάρισμά
σου να το χρησιμοποιήσεις για το καλό της Εκκλησίας».

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον γίνονταν γνωστά, η ίδια η ψυχή του ανθρώπου. Αποκάλυπτε στους επισκέπτες του το όνομά τους και τις δυσκολίες τους. Περιέγραφε το μέρος τους, σαν να το είχε πολλές φορές επισκεφτεί. «Έβλεπε» ανθρώπους που
είχαν ζήσει πολλά χρόνια πριν, τόπους μακρινούς, το ανθρώπινο σώμα, τα όργανα και τη λειτουργία τους, μελλοντικά γεγονότα με μεγάλη ακρίβεια, σαν να τα βλέπει σε τηλεόραση! «Έβλεπε»: στα βάθη της γης, νερά, θαμμένα αρχαία, υπόγειες πηγές,
χαμένες εικόνες, σκηνές που είχαν διαδραματισθεί αιώνες πριν, προσευχές που είχαν αναπεμφθεί, υποβρύχια μέσα στη θάλασσα. «Έβλεπε» και στο χάος του ουρανού.
Ενώ δεν είχε δει ποτέ τη Σελήνη με το τηλεσκόπιο, μπορούσε και «έβλεπε» όχι μόνο την πλευρά της που φαίνεται, αλλά ακόμα και την αθέατη πλευρά της! Είδε κάποιεςχαράδρες που τον έκαναν να αισθάνεται δέος! Μπορούσε να ξεκινήσει από εκεί που βρισκόταν για ένα «ταξίδι» στην Κρήτη ή την Κύπρο, για παράδειγμα, προκειμένου να βοηθήσει μια ψυχή, για την οποία είχε πληροφορηθεί ότι είχε ανάγκη. Στην Πάτμο «είδε» με το Πνεύμα του Θεού κάτι μοναδικό: την Αποκάλυψη του Ιωάννη, την προφητεία του, τον μαθητή του Πρόχορο, το μυστήριο, το φως! (Περισσότερα βλ. στο βιβλίο μας ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ. Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ).

Μου διηγήθηκε ο ίδιος ο κ. Παναγιώτης Ρ. ότι επισκέφτηκε με την σοβαρά άρρωστη σύζυγό του Αλεξάνδρα και τα δυο μικρά κορίτσια του τον Άγιο Πορφύριο στο Μήλεσι τότε που δεν είχε οικοδομηθεί το μοναστήρι και έμενε σε ένα μικρό δωμάτιο
στα νότια της μονής. Σε κάποια στιγμή ο Άγιος στράφηκε στον κ. Παναγιώτη και του είπε: «Να φροντίσεις τα παιδιά σου»! Πράγματι, μετά από λίγο καιρό η σύζυγός του έφυγε από την εδώ ζωή.

Ένας στρατηγός επισκέφτηκε τον Άγιο Πορφύριο στο Ησυχαστήριό του στο Μήλεσι Ωρωπού. Θεώρησε τον Άγιο πολύ διαβασμένο. Δεν πίστευε ότι είχε τελειώσει μόνο την Α΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Ήρθε τότε στον Άγιο μια «ιδέα», χωρίς να το θέλει. Άρχισε να μιλά στον στρατηγό για το χωριό του: είναι στους πρόποδες ενός βουνού, αριστερά κατεβαίνει ένας ποταμός, αριστερά του ποταμού είναι ένα άλλο βουνό και μέσα από τα δυο βουνά βγαίνει και άλλος ποταμός. Προς το βουνό υπάρχουν κάποιες πέτρες αρχαίου ειδωλολατρικού ναού. Μέσα στο δάσος υπάρχει ένας μακρύς τοίχος περίπου 35 μέτρων. Ο στρατηγός απάντησε ότι όλα είναι σωστά,
εκτός από αυτόν τον τοίχο για τον οποίο επέμενε πως δεν υπάρχει αφού σε αυτό το χωριό μεγάλωσε. Ο Γέροντας του ζήτησε να πάρει αμέσως τηλέφωνο τη γυναίκα του στο χωριό και να τη ρωτήσει για τον τοίχο. Εκείνη επιβεβαίωσε για τον τοίχο, και ότι
εκεί πήγαιναν ως κορίτσια και κεντούσαν. Ο Γέροντας συνέχισε: «Έχω πάει στο χωριό σου για να τα ξέρω αυτά;» Ο στρατηγός του είπε: «Όχι, δεν πρέπει να έχεις πάει στο χωριό μου, γιατί δεν ξέρεις από πού είμαι»! «Όντως φώτιση Θεού», κατέληξε ο στρατηγός.

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

Πριν το Πάσχα του 1999, λίγο καιρό πριν την κοίμησή του, είχα επισκεφτεί στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός τον σύγχρονο συντοπίτη μου Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη, όπου νοσηλευόταν σοβαρά άρρωστος. Είχαμε μάθει ότι δε σε άφηναν να τον συναντήσεις, ότι υπήρχαν κάποιες αυστηρές κυρίες απέξω από το δωμάτιό του. Αποφασίσαμε τελικά με ένα μαθητή μου, τον Σάββα Γεωργιάδη, ο οποίος είχε μάθει
ότι ο Γέροντας δεν ήταν τότε στο Αιγάλεω στο Λοιμωδών, να πάμε. Η πόρτα του θαλάμου του ήταν ανοιχτή και δεν υπήρχε κανένας απέξω! Ήταν ξαπλωμένος στο πρώτο κρεβάτι όπως μπήκαμε στο δωμάτιο και δεν είχε άλλο ασθενή. Θυμάμαι τη χαρά και την ειρήνη που προσέλαβα από αυτή τη συνάντηση. Μιλήσαμε στην αρχή όλοι μαζί. Μετά ζήτησα από τον μαθητή μου να μείνω μόνος μαζί του. Μου μίλησε επί αρκετή ώρα. Μου έδωσε δύναμη, ενώ ο ίδιος ήταν σοβαρά άρρωστος, για να ανταπεξέλθω σε ένα δύσκολο σχολικό περιβάλλον αυτή τη χρονιά στο 5 ο Λύκειο Αθήνας. Εκείνος μου έλεγε: «Καλό σχολείο. Καλό σχολείο. Καλοί καθηγητές.

Καλοί μαθητές. Θα είναι όλα καλά. Θα πάνε όλα καλά και στο θέμα της οικογένειας». Φαινόταν ότι πόναγε και ήταν κουρασμένος. Κάθισα ακόμα λίγο χωρίς να του μιλάω σε μια καρέκλα στο κάτω μέρος του κρεβατιού του. Δεν τον ξαναείδα από τότε. Ήταν όμως η ευλογία του Θεού να γνωρίσω έναν ακόμα Άγιο.

Λίγο καιρό μετά την κοίμηση του Αγίου Ευμενίου επιστρέφοντας στην Κρήτη, πήγαμε στην Εθιά το μέρος όπου γεννήθηκε και έγινε η ταφή του. Αναζητήσαμε το κοιμητήριο του χωριού προς τα έξω από το χωριό, νομίζοντας ότι εκεί θα είναι ο τάφος του. Καθώς ήμασταν στο πίσω μέρος της εκκλησίας της Παναγίας στην Εθιά και είχαμε σταματήσει για λίγο την αναζήτησή μας, έβαλα στο αυτοκίνητο την όπισθεν και προσπάθησα να ξεκινήσω. Αμέσως μου έσβησε η μηχανή του. Είναι κάτι που δεν μου έχει συμβεί ποτέ, καθώς χρόνια οδηγώ. Σκέφτηκα πως μάλλον μου έβαλαν νοθευμένα καύσιμα. Βάζω μπροστά πάλι τη μηχανή και προσπαθώντας να κάνω πίσω για να κινηθούμε προς ένα εκκλησάκι ψηλά στο βουνό νομίζοντας ότι ίσως εκεί να είναι ο τάφος του Γέροντα, μου σβήνει πάλι η μηχανή του αυτοκινήτου.

Τότε «ξύπνησα» και λέω στους φίλους μου με μια σιγουριά: «Να δείτε πως εδώ είναι ο τάφος του Γέροντα». Και έτρεξα προς τα μέσα στο προαύλιο του ναού, σαν να με καθοδηγούσε μια δύναμη προς αυτόν και τον βρήκα αμέσως. Ήταν μεγάλη η χαρά
μου και η συγκίνηση!