Καθαρά Δευτερά ή κούλουμα: τα ήθη & τα έθιμα στην Ελλάδα

Η Καθαρά Δευτέρα ή αλλιώς κούλουμα ήταν πάντα για τους Έλληνες μια πολυσήμαντη μέρα

by Newsroom
0 comment
Κοινοποιείστε το άρθρο

Καθαρά Δευτερά ή κούλουμα: τα ήθη & τα έθιμα στην Ελλάδα

 

Η Καθαρά Δευτέρα ή αλλιώς κούλουμα ήταν πάντα για τους Έλληνες μια πολυσήμαντη μέρα.

Για τους πιστούς ήταν η πρώτη μέρα μιας μακράς νηστείας 40 ημερών μέχρι το Πάσχα μια περίοδος καθαρότητας από τις καθημερινές ανθρώπινες αδυναμίες με στόχο τη σωματική και πνευματική κάθαρση. Από τους λαογράφους θεωρείται ο επίλογος των βακχικών εορτών της Αποκριάς, οι οποίες ουσιαστικά αρχίζουν την Τσικνοπέμπτη και τελειώνουν την Καθαρά Δευτέρα.

Για τα παιδιά είναι η τελευταία μέρα των αποκριών, μια μέρα για παιχνίδι στη φύση, και για τους άνδρες η ευκαιρία για να βρεθούν με την οικογένεια, να παίξουν με τα παιδιά τους και να

φτιάξουν τον χαρταετό που ήταν πάντα χειροποίητος με ποικίλα χρώματα και σχέδια. Έτσι το πέταγμα του χαρταετού από μικρούς και μεγάλους είναι ένα έθιμο για να πετάξουν μακριά κάθε έγνοια του χειμώνα, μια και μπαίνει η άνοιξη και όλα, τουλάχιστον στη φύση, είναι πιο όμορφα.

Οι νοικοκυρές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Ήπειρο, καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη της αποκριάς με ζεστό σταχτόνερο μέχρι ν’ αστράψουν και βάφουν άσπρα τα πεζοδρόμια.

Σύμφωνα με τα χριστιανικά ήθη και έθιμα, οι γυναίκες την Καθαρά Δευτέρα δεν πρέπει να αφιερώσουν πολύ χρόνο στην κουζίνα. Για τον λόγο αυτό δεν μαγειρεύουν .Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας την Καθαρά Δευτέρα «καθαρίζουν» ό,τι φαγητό έχει απομείνει από  τις Αποκριές.

Στο Σαρακοστιανό τραπέζι περιλαμβάνονται μόνο νηστίσιμα φαγητά, ως αποτοξίνωση από το πλούσιο φαγοπότι της Αποκριάς. Ταραμάς, ελιές, πίκλες, θαλασσινά, φασολάδα, και πολλά άλλα ακόμα. Από το τραπέζι όμως δεν θα μπορούσε να λείπει η “λαγάνα”, (ένα είδος άρτου «άζυμα», δηλαδή χωρίς προζύμι). Οι πιστοί την καταναλώνουν σε ανάμνηση της βοήθειας που προσέφερε ο Θεός στους Ισραηλίτες με τα «άζυμα» και τους οδήγησε στην Έξοδο από την Αίγυπτο.

Ένα άλλο κλασικό έδεσμα της γιορτής είναι ο χαλβάς από ταχίνι του «μπακάλη». Η καθιέρωση του χαλβά είναι και πρακτική καθώς μας παρέχει ενέργεια , απαραίτητη σε μια μακρά περίοδο νηστείας όπως αυτή της Σαρακοστής.

«Τ’ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;

Πεθαίν ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος

σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια.

Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια

και στον τρανό τον πλάτανο, να μάσουμε στεκούλια».

(Δημοτικός σατυρικός θρήνος για το τραπέζι της Σαρακοστής).

Για όλους, η Καθαρά Δευτέρα ήταν και παραμένει μια μέρα ευχάριστη και διαφορετική. Οι παραδόσεις, τα έθιμα, η έντονη αθυροστομία και η καυστική σάτιρα είναι από τα χαρακτηριστικά που κάνουν αυτή τη μέρα διαφορετική και ιδιαίτερη σε όλη την Ελλάδα με τους εορτασμούς της.

*ΞΑΝΘΗ «Το κάψιμο του Τζάρου»

Στη Ξάνθη η αναβιώσει του καψίματος, ενός ανθρώπινου ομοιώματος που οι Θρακιώτες τοποθετούν πάνω σε πουρνάρια. Ντόπιοι και επισκέπτες της πόλης συγκεντρώνονται στο κέντρο της πλατείας και κάνουν το κάψιμο του ομοιώματος, προκειμένου το καλοκαίρι να αποφύγουν τους ψύλλους. Το έθιμο έχει ρίζες στους πρόσφυγες από το Σαμακώβ της Ανατολικής Θράκης και αναβιώνει κάθε χρόνο από τους κατοίκους του ομώνυμου συνοικισμού.

*ΓΑΛΑΞΙΔΙ «Ο Αλευροπόλεμος»

Στο Γαλαξίδι στηνουν τα αλευρομουτζουρώματα, ένα «πρωτότυπο» αποκριάτικο έθιμο στο οποίο οι συμμετέχοντας «οπλίζονται» με αλεύρι και φούμο και η πόλη μετατρέπεται σε «εμπόλεμη ζώνη». Μικροί και μεγάλοι ξεκινούν από την «καρδιά» της πόλης και καταλήγουν στο λιμάνι παίζοντας αλευροπόλεμο . Ένα σύννεφο καπνού καλύπτει την πόλη, όπου ξεχωρίζουν μόνο οι πολύχρωμες φιγούρες των συμμετεχόντων οι οποίοι αργότερα, ανάβουν φωτιές και χορεύουν. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια έβαφαν το πρόσωπό τους με κάρβουνο και φορούσαν στη ζώνη μεγάλες κουδούνες. Σύμφωνα με την παράδοση , οι Γαλαξιδιώτες είδαν το έθιμο του αλευρομουτζουρώματος στις ακτές της Σικελίας – οι Σικελιώτες χρωμάτιζαν τα πρόσωπά τους με αλεύρι, λουλάκι και βερνίκι και επιδίδονταν σε ξέφρενο γλέντι. Ορισμένοι λαογράφοι θεωρούν ότι το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο, όπου οι μίμοι του Ιπποδρόμου έβαφαν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα. Όποια και αν είναι η ρίζα του, στο Γαλαξίδι πραγματοποιείται συστηματικά από το 1840, όταν αναπτύχθηκε η ναυτιλία και οι Γαλαξιδιώτες έγιναν περίφημοι καπετάνιοι καθώς το αλευρομουτζούρωμα συνδέθηκε με τον αποχαιρετισμό των ναυτικών και ήταν ένα είδος αποχαιρετιστήριας γιορτής για όσους έφευγαν τον Μάρτιο στα καράβια.

*ΡΟΔΟΣ «Μουζώματα»

Παρόμοια είναι η γιορτή και στη Ρόδο, όπου κάτοικοι του Αρχάγγελου βάφουν μαύρα τα πρόσωπά τους και κυκλοφορούν έτσι όλη τη μέρα. Το έθιμο με τα «μουζώματα» είναι κατάλοιπο των Διονυσιακών γιορτών. Έχει ρίζες από τότε που οι κάτοικοι του χωριού ντύνονταν την ημέρα της Καθαράς Δευτέρας με προβιές από πρόβατα και κατσίκια. Παράλληλα, κάλυπταν τα πρόσωπά τους με πίτουρα και σπασμένο κάρβουνο στο οποίο έριχναν λίγο λάδι.

*ΘΗΒΑ

«Βλάχικος Γάμος». Είναι ένα έθιμο που φθάνει στις μέρες μας περίπου από το 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι, δηλαδή οι τσοπάνηδες από τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη, εγκατέλειψαν τότε την άγονη γη τους και βρήκαν γόνιμο έδαφος νοτιότερα. Το θέαμα είναι έξοχο, η γαμήλια πομπή πολύχρωμη, η μουσική που τη συνοδεύει (πίπιζες, νταούλια κ.ά.) εξαιρετικά ζωντανή.

*ΜΕΘΩΝΗ

«Του Κουτρούλη ο Γάμος». Στη Μεθώνη Μεσσηνίας. Καρναβαλίστικος γάμος, που κρατάει από τον 14ο αιώνα. Στις μέρες μας, το ζευγάρι των νεονύμφων είναι δύο άντρες, που μαζί με τους συγγενείς πηγαίνουν στην πλατεία, όπου γίνεται ο γάμος με παπά και με κουμπάρο. Διαβάζεται το προικοσύμφωνο και ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι.

*ΜΕΣΣΗΝΗ «Η εκτέλεσης της γριάς Συκούς»

Στη Μεσσήνη Μεσσηνίας γίνεται η αναπαράσταση της εκτέλεσης μιας γερόντισσας, που κατά την παράδοση, κρεμάστηκε στη θέση Κρεμάλα της πόλης, με εντολή του Ιμπραήμ Πασά, επειδή είχε το θάρρος, εξηγώντας του ένα όνειρο που είχε δει, να του πει ότι η εκστρατεία του και ο ίδιος θα είχαν οικτρό τέλος από την αντίδραση και το σθένος των επαναστατημένων Ελλήνων. Μετά την αναπαράσταση, μπορεί κάθε επισκέπτης να “κρεμαστεί” από τους ψευτοδήμιους της κρεμάλας. Το απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας γίνεται η παρέλαση με μαζορέτες, άρματα, μεταμφιεσμένους μικρούς και μεγάλους και χορευτικά συγκροτήματα.

*ΤΥΡΝΑΒΟΣ

«Μπουρανί».Στον Τύρναβο μπουρανί είναι μία χορτόσουπα δίχως λάδι, γύρω από την προετοιμασία της οποίας στήνεται ολόκληρο το σκηνικό του παιχνιδιού με φαλλικά σύμβολα και τολμηρά πειράγματα από τους μπουρανίδες.

*ΤΡΙΚΑΛΑ

Στα Μεγάλα Καλύβια, του νομού Τρικάλων, κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα και για παραπάνω από έναν αιώνα γίνεται αναπαράσταση του παραδοσιακού καραγκούνικου γάμου, όπως παραδοσιακά γινόταν μέχρι και τη δεκαετία του 1960-70 και σε πολλά άλλα χωριά της Δυτικής Θεσσαλίας. Κάτοικοι του χωριού, αφού έχουν γεμίσει το στομάχι τους με την παραδοσιακή φασολάδα, συγκεντρώνονται στην πλατεία για να περάσουν τα στέφανα στο ζευγάρι. Η διαδικασία ξεκινά πρώτα με τα “σιβάσματα” (αρραβώνες). Στην πλατεία φτάνει από τη μία το σόι του γαμπρού και από την άλλη το σόι της νύφης, ντυμένοι με παραδοσιακές στολές. Η παρωδία της υπόθεσης είναι ότι ως νύφη ντύνεται συνήθως κάποιος νεαρός άνδρας, ο οποίος φοράει την παραδοσιακή νυφιάτικη φορεσιά .Το γέλιο και το χιούμορ είναι άφθονο όπως και οι «ακατάλληλες» χειρονομίες και κινήσεις προκαλούν το πολύ γέλιο, και γίνεται ακόμη περισσότερο όταν εμφανίζεται ο παπάς με την παπαδιά πάνω σε… μηχανάκι μεγάλου κυβισμού!

*ΚΑΡΠΑΘΟΣ

«Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων».Στην Κάρπαθο κάποιοι κάνουν άσχημες χειρονομίες σε κάποιους άλλους και συλλαμβάνονται από τους Τζαφιέδες (χωροφύλακες) για να οδηγηθούν στο Δικαστήριο, που το αποτελούν οι σεβάσμιοι του νησιού. Τα αυτοσχέδια αστεία και τα γέλια είναι απερίγραπτα, έπειτα ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι.

*ΝΑΞΟΣ

«Κορδελάτοι ή Λεβέντες».Στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο και Λιβάδια της Νάξου οι κάτοικοι ντύνονται Κορδελάτοι ή Λεβέντες. Οι Κορδελάτοι είναι φουστανελοφόροι και η δεύτερη ονομασία τους Λεβέντες αποδίδεται στους πειρατές. Από κοντά τους ακολουθούν και οι ληστές, οι Σπαραρατόροι, που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στο χορό και στο γλέντι, που κρατάει ως το πρωί.

*ΡΕΘΥΜΝΟ

Στα χωριά Μέρωνα και Μελιδόνια του Ρεθύμνου αναβιώνουν έθιμα όπως το κλέψιμο της νύφης, ο Καντής, το μουντζούρωμα, τα οποία, σε συνδυασμό με το καλό κρασί και τους ήχους της λύρας, αποτελούν μια μοναδική εμπειρία.

*ΣΚΥΡΟΣ

Στη Σκύρο, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι με παραδοσιακές ενδυμασίες κατεβαίνουν στην πλατεία του νησιού, όπου χορεύουν και τραγουδούν τοπικούς σκοπούς.

*ΚΟΖΑΝΗ

Στην Κοζάνη δεν πετούν χαρταετό . Είναι η πόλη που πετά αυτοσχέδια μικρά αερόστατα που έχουν σχεδιάσει οι ίδιοι οι κάτοικοι . Το θέαμα είναι μαγικό καθώς βάζουν φωτιά στο πανί της κατασκευής και αμέσως το αερόστατο παίρνει ύψος και ανεβαίνει στον ουρανό. Οι ηλικιωμένοι του Πεντάλοφου (του χωριού που γεμίζει με χρωματιστά ιπτάμενα αερόστατα) λένε ότι το πέταγμά τους καθιερώθηκε την Καθαρά Δευτέρα καθώς τότε οι μάστορες δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη τα ταξίδια τους. Οι Πενταλοφίτες ταξίδευαν από άκρη σε άκρη της χώρας και έφταναν μέχρι τα παράλια της Μεσογείου, την Συρία και τις χώρες της Μέσης Ανατολής για να κτίσουν πέτρινα οικοδομήματα .

*ΧΑΝΙΑ «Καμήλα»

Στα Χανιά αναβιώνει το έθιμο της καμήλας , ενός διονυσιακού εθίμου που πρωτοεμφανίστηκε τον 19ο αιώνα. Από το πρωί της Καθαράς Δευτέρας κατασκευάζουν την καμήλα, τοποθετώντας στο κεφάλι της ένα καρούλι που ανοιγοκλείνει με το τράβηγμα ενός σχοινιού. Ως μάτια τοποθετούνται δύο μανταρίνια ζωγραφισμένα και ντύνουν το σώμα με προβιές κουνελιών. Στην καμήλα μπαίνουν συνήθως τρεις άνθρωποι -ένας κρατάει το κεφάλι στερεωμένο σε ένα ξύλο και οι άλλοι δύο, με τη βοήθεια κοφινιών, σχηματίζουν τις καμπούρες της . Η καμήλα κάνει βόλτα στους δρόμους του χωριού Καιάνα και καταλήγει στην πλατεία που το γλέντι κορυφώνεται.

*ΚΑΒΑΛΑ «Το κυνήγι του φιδιού»

Στην Καβάλα, οι νέοι τρέχουν να «πιάσουν το φίδι». Σήμερα η έκφραση έχει κυριολεκτική σημασία καθώς ο δήμος καλεί τα παιδιά να εντοπίσουν το ερπετό. Ωστόσο προπολεμικά, η έκφραση είχε μεταφορική χροιά, καθώς χρησιμοποιούνταν από τους μεγαλύτερους για να κοροϊδέψουν τους νέους.

ΒΟΝΙΤΣΑ «Αχυρένιος-Γληγοράκης»

Στη Βόνιτσα αναβιώνει κάθε χρόνο, την Καθαρά Δευτέρα, το έθιμο του «Αχυρένιου-Γληγοράκη». Η επικρατέστερη άποψη για την προέλευση του εθίμου είναι αυτή που θέλει τον Γληγοράκη ψαρά, ο οποίος αρνήθηκε τη θάλασσα και αναζήτησε την τύχη του στη στεριά. Όμως, η θάλασσα τον εκδικήθηκε και τον έστειλε στα ξένα, να ταλαιπωρείται και να μην μπορεί να βρει μία σταθερή δουλειά. Αφού πρώτα μασκαρευτούν από το Σάββατο της Τυρινής έως την Καθαρά Δευτέρα «βλέπουν» τον Γληγοράκη να έρχεται, ο οποίος είναι φτιαγμένος από άχυρο και παλιά ρούχα, κάνει την είσοδό του πάνω σ’ ένα γάιδαρο, που τον τραβά ένας αγροφύλακας και τον βοηθούν δύο βοσκοί. Στην αναβίωση του εθίμου υπάρχουν παράλληλα οι ρόλοι της μάνας, της γυναίκας, του παπά, των συγγενών, του γιατρού και των μοιρολογίστρων. Σε κάθε στάση που κάνει ο Γληγοράκης δίνεται και μία μικρή θεατρική παράσταση. Ο γιατρός βγάζει γνωμάτευση, κάνοντας ερωτήσεις στους συγγενείς και εξετάζει τον ασθενή. Ταυτόχρονα, μέσα σε μοιρολόγια και θρήνους πλησιάζει ο παπάς με τα παπαδοπαίδια. Τα λόγια του είναι παραλλαγμένα αποσπάσματα της νεκρώσιμης ακολουθίας. Το βράδυ στην κεντρική πλατεία της Βόνιτσας δίνεται η μεγάλη παράσταση, που συνδυάζεται με γλέντι. Σε μία διακοπή του γλεντιού, κάποιος εκφωνεί τον επικήδειο, που είναι στην ουσία μία καυστική σάτιρα της επικαιρότητας. Στη συνέχεια, ο Γληγοράκης που ήδη βρίσκεται μέσα σε πρόχειρα κατασκευασμένη βάρκα, ρίχνεται στη φωτιά ενώ γύρω του γίνεται το γλέντι.

*ΖΑΚΥΝΘΟΣ «Βενετσιάνικος γάμος στο Τζάντε»

Ένας παραμυθένιος γάμος, με ρίζες στα βάθη της ενετοκρατίας στα Ιόνια νησιά, αναβιώνει κάθε χρόνο στη Ζάκυνθο, την περίοδο των αποκριών και δεν είναι άλλος από το περίφημο, πλέον, «βενετσιάνικο γάμο στο Τζάντε».

Από το 2004 έως και σήμερα, ο «βενετσιάνικος γάμος στο Τζάντε» αποτελεί για τη Ζάκυνθο το μεγαλύτερο δρώμενο του καρναβαλιού. Εκατοντάδες Ζακυνθινοί, κάθε χρόνο, φορούν τις πανέμορφες αρχοντικές φορεσιές των «κόντηδων», του 16ου αιώνα και αποτυπώνουν με μοναδικό τρόπο τον τότε μεγαλοπρεπές γάμο.

Το δρώμενο, μάς μεταφέρει πίσω στον 16ο αιώνα, όπου οι ευγενείς του «τζάντε» με τις πανάκριβες φορεσιές τους και τα εντυπωσιακά κοστούμια τους έδειχναν τον πλούτο τους στους απλούς πολίτες μέσα από τους γάμους που πραγματοποιούσαν οι αρχοντικές οικογένειες του νησιού.  Ακολούθως πραγματοποιείται, με τις απαραίτητες τιμές η τελετή του γάμου, παρουσία του νοδάρου (συμβολαιογράφου).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγαλειώδης πομπή του γάμου ανοίγει με τυμπανιστές και σημαιοφόρους. Ακολουθούν οι νεόνυμφοι και οι κοντινοί συγγενείς τους. Η νόνα (γιαγιά) μεταφέρεται μέσα σε λεντίκα (κλειστό φορείο εξαιρετικής τέχνης μέσα στο οποίο μετέφεραν τους ευγενείς), ενώ ακολουθούν τα σεντούκια της νύφης με τα προικιά.

Την πομπή πλαισιώνουν οι προσκεκλημένοι, οι οποίοι φορούν ακριβή αντίγραφα στολών του 16ου αιώνα, ενώ κορίτσια κρατούν κάνιστρα με ροδοπέταλα και μπομπονιέρες. Στη συνέχεια ακολουθεί το γαμήλιο γλέντι, με αναγεννησιακούς χορούς και πολλά τοπικά παραδοσιακά εδέσματα, όπως είναι τα ζαχαροκούκα (κουφέτα), ορτζάδες (σουμάδα) και πάντολες (παντεσπάνι).

 

 

Κοινοποιείστε το άρθρο

You may also like