Διχόνοια: Το μεγαλύτερο ελάττωμα της ελληνικής φυλής από τα πανάρχαια χρόνια

by Newsroom
0 comment
Κοινοποιείστε το άρθρο

Διχόνοια: Το μεγαλύτερο ελάττωμα της ελληνικής φυλής από τα πανάρχαια χρόνια

Με αυτούς τους στίχους ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός περιγράφει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, την διχόνοια, το μεγαλύτερο  ελάττωμα της φυλής μας και  μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου εισχωρεί τα αποτελέσματα της είναι καταστροφικά.

 

Η διχόνοια,  σαν σαράκι κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού και ακολουθεί διαχρονικά την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας. Γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωϊσμό, την ζηλοφθονία, την φιλαυτία, την οίηση και την αρχομανία, πυροδότησε πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την Ελλάδα και τους Έλληνες στην καταστροφή και στην υποτέλεια!

Εύλογα διερωτόμαστε, λοιπόν: Πού οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων; Είναι προϊόν ατομικής θεώρησης ή μήπως αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης; Είναι απόρροια της εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Είναι, δηλαδή, ο υπερφίαλος εγωϊσμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε, ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο «εξυπνακισμός» ή η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν απαράβατο δίκιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως, είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;

Το φαινόμενο της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων μας γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Την διχόνοια στους Έλληνες την βλέπουμε ήδη στα Ομηρικά έπη (διαμάχη Αχιλλέα και Αγαμέμνονα), αλλά και ανάμεσα στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων, που μάλωναν μεταξύ τους, για να επιβάλει ο καθένας τους την προτίμηση και την προστασία των δικών του (Μήλο της Έριδος). Βαθιά διχόνοια δημιούργησε και τους ατέλειωτους εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο, που ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας να είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση και την καταγραφή των αιτίων και των αποτελεσμάτων αυτών των πολέμων.

Όλοι γνωρίζουμε από την Ιστορία, ότι αφού πρώτα γράψαμε μια μοναδική στρατιωτική εποποιία, νικώντας τον πάνοπλο και πολυάριθμο στρατό και στόλο της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια καταστραφήκαμε μόνοι μας με τον εξοντωτικό τριακονταετή εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο (τον οποίο, σύμφωνα με μια άποψη, υποδαύλισαν οι Πέρσες, βασιζόμενοι στην εμφύλια διχόνοια μας , για να εκδικηθούν για την ήττα τους)!

Αργότερα, μέσα σε μια δεκαετία ο Μέγας Αλέξανδρος δημιούργησε συνενώνοντας τους Έλληνες μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε, η οποία όμως έμελλε να είναι και η βραχυβιότερη. Μέσα σε διάστημα λιγότερο από έναν αιώνα, οι εσωτερικές διαμάχες και οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των Επιγόνων του (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, κ.ά) την εξασθένισαν, με αποτέλεσμα να κυριευθεί τελικά από τους Ρωμαίους! Και αυτό επειδή οι διχόνοιες των Ελλήνων δεν σταμάτησαν με την λήξη των πολέμων των Επιγόνων. Συνεχίστηκαν με την δημιουργία και αντιπαράθεση των διαφόρων Συμπολιτειών και Κοινών, οι οποίες κατέληγαν πάντα σε αιματηρές συρράξεις. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η φερόμενη ως Συμμαχικός Πόλεμος (220 π.Χ. έως 217 π.Χ.). Στον εμφύλιο αυτόν πόλεμο αντιπαρατάχθηκαν από την μία πλευρά η Αχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχο τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο τον Ε΄ και από την άλλη η Αιτωλική Συμπολιτεία. Μετά την επικράτηση της Αχαϊκής Συμπολιτείας οι «ηττημένοι» Αιτωλοί συμμάχησαν με τους Ρωμαίους, οι οποίοι εν τω μεταξύ, ζητούσαν αφορμή να επέμβουν στα Ελληνικά πράγματα.

Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των ενεργειών δεν άργησαν να φανούν. Νικώντας οι Ρωμαίοι τον Φίλιππο τον Ε΄ στις Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας τον Ιούνιο του 197 π.Χ. και τον Περσέα στην μάχη της Πύδνας τον Ιούνιο του 168 π.Χ., κατέλαβαν στην ουσία την Ελλάδα. Με την τελευταία δε ήττα των Ελλήνων στην Λευκόπετρα της Κορίνθου, το 146 π.Χ., η Ελλάδα υποδουλώθηκε οριστικά στους Ρωμαίους, που αν και ήταν πολιτιστικά κατώτεροι των Ελλήνων, κατέκτησαν την Ελλάδα χάριν της εμφύλιας διχόνοιας των προγόνων μας .

Πολλά παρόμοια παραδείγματα της καταστροφικής εμφύλιας διχόνοιας στους Έλληνες συναντούμε και στην υπερχιλιετή βυζαντινή μας ιστορία, που τελείωσε με την άλωση της Πόλης το 1453, γεγονός στο οποίο συνέβαλε σημαντικά ο παράγοντας της εμφύλιας διχόνοιας, ενώ τέσσερις αιώνες αργότερα, το 1823, μόλις δύο χρόνια μετά από την Επανάσταση του 1821, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων οπλαρχηγών και «καλαμαράδων» (πολιτικών), για το ποιος θα έχει την εξουσία μετά από τη μελλοντική απελευθέρωση! Λόγω αυτού του παράλογου εμφυλίου, στον οποίο οι Έλληνες αλληλοσκοτώνονταν, -αφήνοντας τους Τούρκους και τους συμμάχους τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ Πασά να καταστρέφουν, ότι είχαν επιτύχει μέχρι τότε με τον ηρωϊκό τους αγώνα και με πολλές θυσίες και αίμα-, η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια και η τελική απελευθέρωση ενός μικρού τμήματος του ελλαδικού χώρου επιτεύχθηκε μόνο χάρη στην επέμβαση των «ξένων δυνάμεων» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) και έθεσαν τις βάσεις για την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μας, πράγμα που τις επέτρεψε, όμως, στη συνέχεια να επεμβαίνουν διαρκώς στα εσωτερικά μας και να ρυθμίζουν την τύχη του κράτους μας !

Το 1912-1913 γράψαμε μια νέα πολεμική εποποιία, απελευθερώνοντας από τον τουρκικό ζυγό την Μακεδονία και την Ήπειρο. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια (1919-1922), κι εξ αιτίας κυρίως του Εθνικού Διχασμού (Βενιζελικοί – Βασιλικοί), χάσαμε την Μικρά Ασία και όλη την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού στην Ανατολή!

Το 1940-1945 γράψαμε νέο έπος στα βουνά της Αλβανίας, στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά και στην Κρήτη με την αντίσταση κατά των Ιταλών, των Γερμανών και των Βουλγάρων. Και ενώ εκδιώξαμε τους κατακτητές μας, απελευθερώνοντας την πατρίδα μας, και ενώ ο κόσμος είχε ήδη χωριστεί από τους Μεγάλους στο Ανατολικό (κομμουνιστικό) Μπλοκ και στο Δυτικό, ξεκίνησε ο γνωστός καταστροφικός Εμφύλιος Πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 1949, ισοπεδώνοντας ότι είχε μείνει ακόμη όρθιο στον πολύπαθο τόπο μας από την λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, στερώντας στην Ελλάδα να διεκδικήσει αυτά που της ανήκαν να πάρει ως δίκαιη ανταμοιβή για την συμβολή της στη νίκη των Συμμάχων εναντίον των δυνάμεων του Άξονα!

Και αυτά είναι μερικά μόνο από αναρίθμητα παρόμοια παραδείγματα της Ιστορίας μας.

Άλλωστε, τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί και τι να πρωτοαναφέρει κανείς από όλα αυτά τα παραδείγματα, που αναφέρει η αρχαία, η μεσαιωνική αλλά και η νεότερη ελληνική Ιστορία; Θα χρειαζόντουσαν τόμοι ολόκληροι για να περιγράψουμε όλα αυτά τα γεγονότα των εμφύλιων σπαραγμών των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Σε εμάς τους Έλληνες αρέσει, βέβαια, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους, τον περίφημο «ξένο δάκτυλο», ως υπαίτιο των δεινών μας. Παράλληλα ξεχνούμε, όμως, ή αποφεύγουμε να πούμε, ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος «ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες.

Η εμπάθεια, το κομματικό μίσος, η ιδιοτέλεια και ο αγιάτρευτος εγωισμός, στέκονται τείχη αξεπέραστα απέναντι στην ομόνοια, την ενότητα και την συνοχή μας ως έθνος, κάτι που συνεχώς μας βάζει σε μεγάλες εθνικές δοκιμασίες και σήμερα έφθασε να απειλεί να μας κατασπαράξει, όχι μόνον ηθικά ή οικονομικά αλλά και σαν εθνική οντότητα.

Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού.

Την βλέπουμε και την βιώνουμε, όχι μόνο σε όλους σχεδόν τους τομείς του δημόσιου βίου μας, αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό μας βίο, ανάμεσα στις οικογένειες αλλά και σε στενούς συγγενείς.

Η διχόνοια των Ελλήνων υπάρχει παντού! Σε φορείς, οργανώσεις, σωματεία και ιδρύματα, στον τομέα της Υγείας, της Δημόσιας διοίκησης, του εργασιακού Συνδικαλισμού, της κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας και γενικά όπου μπορεί κανείς να φανταστεί!
Εκδηλώνεται τώρα ακόμη και μέσα στα ηλεκτρονικά φόρουμ και τις διάφορες ιστοσελίδες και τα λεγόμενα «μπλόγκς». Η ηλεκτρονική κουκούλα της ανωνυμίας διευκολύνει τα μέγιστα όλους τους εμπαθείς να διοχετεύσουν την χολή τους εναντίον εκείνων, που δεν «γουστάρουν». Έτσι η διαφορετικότητα στην ελληνική κοινωνία άρχισε να αντιμετωπίζεται μέσω του διαδικτύου με καχυποψία, χλευασμό, μίσος και χυδαιότητα από ανώνυμους και θρασύδειλους ομοεθνείς μας .

Ενας μεγάλος Ευρωπαίος  διανοητής έγραψε κάποτε ότι <<κάθε χώρα έχει την πληγή της .Η Σκωτία την ομίχλη, η Βλαχία τις ακρίδες ,η Αίγυπτος τις οφθαλμίες(αντικατοπτρισμός) και η Ελλάδα τους… Έλληνες…>>

Ποιό σαράκι λοιπόν, μας κατατρώει σαν έθνος; Είναι το μίσος του Έλληνα για τον Συνέλληνα; Είναι η νοοτροπία του «εμείς» και «αυτοί»; Είναι το μίσος που επί δεκαετίες ενσταλάζει η αχαλίνωτη κομματοκρατία στις ψυχές των «οπαδών» για να συσπειρώνει τις δυνάμεις της και να νέμεται ευκολότερα την εξουσία κατά το «διαίρει και βασίλευε».

Είναι το γεγονός ότι το κράτος ,στην Ελλάδα δεν διατηρεί ουδετερότητα  προς τους πολίτες του, αλλά μετατρέπεται σε λάφυρο της πολιτικής φατρίας που θα τό καταλάβει και για  αυτό τον λόγο οξύνεται το μίσος του ενός  προς τον αντίπαλο του , που τον θεωρεί πλέον ως εχθρό, διότι προσδοκά  προσωπικά οφέλη, είτε οικονομικά είτε δόξας πρόσκαιρης, από την νίκη της παράταξης του…

Είναι το μίσος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που υποθάλπουν τα συνδικαλιστικά κινήματα; Είναι το μίσος εναντίον του διαφορετικού, που πηγάζει από την έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας;  Είναι η μισαλλοδοξία, με την οποία αντιμετωπίζει το συντηρητικό κατεστημένο του τόπου μας κάθε καλοπροαίρετη προσπάθεια πνευματικής αναγέννησης; Είναι το μίσος που τρέφει η πλειοψηφία των Ελλήνων –από την κεφαλή μέχρι την ουρά– εναντίον του νόμου τον οποίο χαίρεται να φαλκιδεύει;

Είναι το μίσος που γεννιέται από τις υπαρκτές κοινωνικές αδικίες – μίσος του λαού εναντίον της εξουσίας, των πεινασμένων εναντίον των βολεμένων, των μη προνομιούχων εναντίον των προνομιούχων ή και αντιστρόφως;

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, η εμφύλια διχόνοια και τα αισθήματα, που αυτή μας προκαλεί και που κρύβει ο Έλληνας στην καρδιά του, να επιτρέψει στην Ελλάδα να κάνει έστω κάποια μικρά βήματα προς την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό;

Σήμερα ο Έλληνας βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής, μιζέριας και χρεοκοπίας και θα σέρνεται στον ίδιο φαύλο κύκλο μέχρις ότου μπορέσει να αποβάλει το μίσος, που κρύβει στην ψυχή για τον ομοεθνή του, αν βεβαίως αυτό μπορέσει ποτέ να το επιτύχει…

Ποιός, λοιπόν, θα μας σώσει από τον ίδιο, τον κακό μας εαυτό; Μήπως υπάρχει ο από μηχανής θεός, που μπορεί να το κάνει; Μήπως μπορούμε να βρούμε κάπου αλλού τον «σωτήρα» ή τους «σωτήρες», που θα κατορθώσουν να ξεριζώσουν την αδελφοκτόνο διχόνοια και την ζηλοφθονία, που φωλιάζει στην ψυχή του Έλληνα;

Ισως αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα της  αρχαίας Κρήτης των 100 πόλεων,που μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο ,ξεχνούσαν τις μεταξύ τους έριδες και μόνιαζαν κατά του κοινού εχθρού, κάνοντας πράξη τον περίφημο <<συγκρητισμό>>…

Μόνο ενωμένοι και ομονοούντες μπορούμε να μεγαλουργήσουμε.

Αρκεί, λοιπόν, να το θελήσουμε και να το προσπαθήσουμε όλοι μαζί, με όλες μας τις δυνάμεις!

Προϋπόθεση για αυτό είναι να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι υγιείς πνευματικές δυνάμεις του Έθνους μας. Αν δεν υπάρξει μια συστηματική και μακροχρόνια πανεθνική εκστρατεία ενημέρωσης, παιδείας και πρακτικής εκπαίδευσης με στόχο την καταπολέμηση του αδελφοκτόνου μίσους και την εμφύτευση του σπόρου της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης στις καρδιές των Ελλήνων, κανένας σωτήρας και κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να επανασυγκολλήσει το διαρρηγμένο από το μίσος της εμφύλιας διχόνοιας κοινωνικό ιστό.

Ισως αν πλησιάσουμε ο ένας έλληνας τον άλλο,απορρίπτοντας τις ταμπέλες που βάζουμε στους αντιπάλους μας και γνωριστούμε καλύτερα ,δουλεύοντας όλοι μαζί για ένα΄κοινό σκοπό.

Μην ξεχνάμε τον μύθο:κάποτε ένας κυνηγός παρατήρησε πίσω από ένα θάμνο ένα πολύ παράξενο όν ,ένα τέρας. Φοβισμένος όπλισε το όπλο του και με προσοχή πλησίασε τον θάμνο για να δει καλύτερα

Οποία η έκπληξη, όμως ,όταν διαπίστωσε ότι το <<τέρας>> δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του που είχε να δεί πολύ καιρό…

Εάν ομονοήσουμε  ,λοιπόν και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδας και του Ελληνισμού, ιδιαίτερα τώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων του τόπου έχει συνομολογήσει ένα κοινό πλαίσιο εξόδου από την κρίση, οικονομική και  αξιακή που βιώνουμε, οι δε διαφορές έχουν αμβλυνθεί, μια κυβέρνηση  πραγματικής Εθνικής Σωτηρίας ,ευρείας  συνεργασίας ,των ικανοτέρων , μπορεί να προκύψει από τις εκλογές της 20 του Σεπτέμβρη, χωρίς αποκλεισμούς , μπορεί να δώσει λυτρωτική λύση στο πρόβλημα της χώρας μας ,παραμερίζοντας τις αλληλοκαχυποψίες την δαιμονοποίηση των αντιπάλων και τη  διχόνοια .

Τότε δεν θα  έχουμε να φοβηθούμε κανέναν ….

 

Δημήτρης Σαρρής

 

Κοινοποιείστε το άρθρο

You may also like