Ιωάννης Μακρυγιάννης : «Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί»

Είναι αδύνατες οι θέσες κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σε αυτές τις θέσες τις αδύνατες.

Κι’ αν είμαστε ολίγοι για το πλήθος του Μπραϊμη παρηγοριόμαστε με έναν τρόπο, ότι η τύχη έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.

Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θεριά της γης πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού ’μαστε σήμερον είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.»

Αυτά τα αθάνατα λόγια είπε ο Μακρυγιάννης στον Δεριγνύ όταν ετοιμαζόταν με τα παλικάρια του να πολεμήσει τον Ιμπραήμ στους Μύλους του Ναυπλίου…

Ο Γιάννης Μακρυγιάννης γεννήθηκε στο δάσος του χωριού Αβορίτη (τρεις ώρες από το Λιδωρίκι) στα τέλη του 1796. Το χωριό αυτό αποτελούταν από πέντε σπίτια όλα κι όλα. Η γέννηση του ήταν η πιο παράδοξή από όλους τους ήρωες του 1821: καθώς η μάνα του είχε βγει έξω από το σπίτι τους να μαζέψει καυσόξυλα στο δάσος την έπιασαν οι βαριοί πόνοι του τοκετού! Έκατσε πάνω σε μία κοτρόνα και, με ένα βήμα πριν τον θάνατο, γέννησε τον μικρό Γιάννη! Το όνομα του πατέρα του ήταν Δημήτρης Τριανταφύλλου. Οι φίλοι του τον ονόμασαν Μακρυγιάννη για το μεγάλο ύψος του. Πριν τον Γιάννη η οικογένεια είχε άλλα έντεκα παιδιά.

“Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με…..
σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.

Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες”!