Κοινοποιείστε το άρθρο
Ο εορτασμός των Φώτων. Τα έθιμα των πιστών την ημέρα των Θεοφανίων
Τους ουρανούς βάπτισμα του Χριστού σχίσαν,
Τους αυτό μη χραίνοντας ένδον εισάγει.
Βάπτισεν εν ποταμώ Χριστόν Πρόδρομος κατά έκτην.
Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).
Από τότε και το Βάπτισμα των χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος με το να βαπτιστεί αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι η Βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.
Η Βάπτιση του Χριστού συμβολίζει την παλιγγενεσία του ανθρώπου. Τα Θεοφάνεια (ή Θεοφάνια) είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων. Η εορτή των Θεοφανείων λέγεται επίσης και Επιφάνεια και Φώτα (ή Εορτή των Φώτων).
Η εορτή των Θεοφανίων περικλείει και πολλές εκδηλώσεις που αποτελούν διαιώνιση αρχαίων (ελληνικών) εθίμων. Οι κάτοικοι πολλών περιοχών συνηθίζουν να κατεβάζουν την ημέρα των Φώτων τα γεωργικά τους εργαλεία και τις εικόνες από το εικονοστάσι και να τα πλένουν με θαλασσινό νερό. Για μερικές μάλιστα περιφέρειες της Μακεδονίας (Δυτικής) αποτελούν τη μεγαλύτερη γιορτή του έτους και κάθε καινούργιο ρούχο το πρωτοφορούν στα Φώτα για να φωτιστεί.
Δεν είναι γνωστό πότε και γιατί καθιερώθηκε ο αγιασμός των υδάτων αφού στην Καινή Διαθήκη δεν εμφανίζεται τέτοια διαδικασία με τη σημερινή έκταση και υπόσταση, θεωρείται ότι αυτό έγινε τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και πάντως πριν από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ο Πατριάρχης Φώτιος Α΄ διαμόρφωσε οριστικά την ακολουθία του αγιασμού.
Τα Θεοφάνια γιορτάζονταν στην Ανατολή με μεγαλοπρέπεια, προτού ακόμη καθιερωθούν τα Χριστούγεννα. Αποκαλούνταν και Επιφάνεια, γιατί διαιωνίζουν την εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο και την ημέρα της βάπτισής του. Την ημέρα των Θεοφανίων, πάντα στην Ανατολή, βαπτίζονταν πολλοί κατηχούμενοι.
Γι’ αυτό και ονομάστηκε των Φώτων, δηλαδή του φωτίσματος, του βαπτίσματος. Η βάπτιση του Ιησού σήμανε και τον αγιασμό των υδάτων, οπότε εισήχθη και η τελετή του Αγιασμού των υδάτων, την οποία παρακολουθούμε κάθε χρόνο απ’ άκρου εις άκρον του χριστιανικού κόσμου.
Ο εορτασμός των Φώτων ξεκινά από την παραμονή με τον εκκλησιασμό των Χριστιανών. Στους Ορθόδοξους ιερούς ναούς ψάλλεται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και στη συνέχεια λαμβάνεται ο Μεγάλος Αγιασμός. Αμέσως μετά, τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους και ψάλλουν τα κάλαντα των Θεοφανίων. Ο ιερέας κάνει την πρωτάγιαση. Το αγιασμένο νερό του Ιορδάνη ραίνει το κάθε σπιτικό, καθώς ο παπάς με τον βασιλικό πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι και ραντίζει τους πιστούς και τους χώρους.
Στη συνέχεια μαζεύεται η στάχτη από την φωτιά που έκαιγε στο τζάκι το Δωδεκαήμερο, η φωτιά δηλαδή που ξεκίνησε με το Χριστόξυλο. Η παράδοση υπαγορεύει η στάχτη αυτή να σκορπιστεί γύρω από το σπίτι, στους εξωτερικούς χώρους, στους στάβλους, ακόμη και στα χωράφια, διότι η στάχτη διώχνει το κακό.
Το βράδυ το δείπνο είναι νηστίσιμο, όπως και την παραμονή των Χριστουγέννων. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθονται όλοι γύρω από το τραπέζι και ο πατέρας της οικογένειας θυμιατίζει για να φύγουν από το σπίτι τα δαιμόνια, ενώ ο νεότερος λέει την προσευχή πριν ξεκινήσουν το φαγητό.
Στην Κρήτη, παραμονή των Φώτων, φτιάχνουν «παλικάρια» ή «φωτοκόλλυβα». Πρόκειται για φαγητό φτιαγμένο από πολλά είδη σπόρων και οσπρίων, όπως κουκιά, ρεβίθια, φασόλια, φακή, καλαμπόκι, σιτάρι. Από αυτό το φαγητό οι χωρικοί έδιναν και στα ζώα τους, αλλά το σκόρπιζαν κιόλας σε διάφορα μέρη του σπιτιού.
Στον Πόντο, την παραμονή των Θεοφανείων κανένας δεν έβγαινε έξω από το σπίτι του. Ήταν μέρα που κάθε νοικοκυρά καθάριζε όλο το σπιτικό της, ζύμωνε και έφτιαχνε διάφορα γλυκίσματα και προπάντων κουλούρια.
Το βράδυ έπρεπε όλα τα μέλη της οικογένειας να λουστούν για να είναι καθαρά για τη επομένη. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα ήταν το μνημόσυνο των νεκρών. Πριν το βραδινό τραπέζι, σε ένα μεγάλο ταψί γεμάτο σιτάρι όλα τα μέλη της οικογένειας άναβαν κεριά «για τ’ αποθαμέντς», για πεθαμένους συγγενείς και φίλους, αναφέροντας το όνομα του καθενός ξεχωριστά. Μάλιστα, για να τιμούν οι νεότεροι το έθιμο, τους μάθαιναν τους στίχους: «Τα Φώτα θέλω το κερί μ’ και Των Ψυχών κοκκία (κόλυβα) και την Μεγάλ’ Παρασκευήν έναν μαντήλιν δάκρυα». Το τραπέζι παρέμενε όλο το βράδυ στρωμένο, για να «τρώγνε οι αποθαμέν», όπως έλεγαν, ενώ στο κέντρο του τοποθετούσαν μία φέτα ψωμί με τέσσερα κεριά αναμμένα σε σχήμα σταυρού.
ΑΝΗΜΕΡΑ
Η μέρα των Θεοφανίων ξεκινά με τον εκκλησιασμό των πιστών. Στους ναούς ψάλλεται, όπως και την προηγουμένη, η ακολουθία των «Μεγάλων Ωρών». Ακολούθως, ο ιερέας και οι πιστοί θα βγουν από τον ναό και θα κατευθυνθούν στο σημείο, όπου θα γίνει η «κατάδυση του Σταυρού». Το σημείο αυτό είναι κάποιο λιμάνι, ποτάμι, πηγάδι, δεξαμενή ή απλώς μια εξέδρα στο προαύλιο της εκκλησίας πάνω στην οποία, σε ειδικό σκεύος, θα γίνει η τελετή.
Οι καμπάνες σημαίνουν χαρμόσυνα και ο ιερέας ρίχνοντας τον σταυρό στο νερό ψάλλει το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε».
Λευκά περιστέρια ελευθερώνονται και πετούν στον ουρανό, ενώ, όπου υπάρχει αυτή η δυνατότητα, πέφτουν στα νερά οι «βουτηχτάδες» για να πιάσουν τον σταυρό. Το έθιμο ονομάζεται «πιάσιμο του σταυρού» και εκείνος που θα βρει και θα πιάσει πρώτος τον σταυρό θεωρείται τυχερός και ευλογημένος.
Ανήμερα των Φώτων, μετά την λειτουργία των Μεγάλων Ωρών, τελείται ο καθαγιασμός των υδάτων και η ρίψη του Τίμιου Σταυρού. Ο ιερέας ρίχνει το σταυρό μέσα στο νερό -σήμερα ο σταυρός είναι δεμένος πάνω σε σκοινί για να μη χαθεί-, και πιστοί βουτούν για να πιάσουν τον σταυρό, θεωρώντας ύψιστη τιμή, ευλογία και τύχη για όποιον τον βρει και τον πιάσει τον σταυρό. Σχεδόν σε όλα τα μέρη της Ελλάδος κατά τον καθαγιασμό των υδάτων αφήνουν ελεύθερα να πετάξουν τρία λευκά περιστέρια. Τα περιστέρια αυτά συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, κατά την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος -εν είδη περιστεράς- όταν ο Ιησούς βαφτιζόταν στον Ιορδάνη Ποταμό.
Ένα όμορφο έθιμο που στις μέρες μας έχει εξαλειφθεί είναι το «πλύσιμο των εικόνων». Οι πιστοί μετά την ρίψη του σταυρού έπαιρναν τις εικόνες που είχαν στο σπίτι τους και τις έπλεναν στη θάλασσα, στα ποτάμια ή στις λίμνες, διότι το νερό θεωρείται αγιασμένο.
Στη Θεσσαλία αναβιώνουν τα ρουγκάτσια. Ομάδες δεκαπέντε ατόμων μεταμφιεσμένων σε γαμπρό, νύφη, παπά κλπ γυρνούν από σπίτι σε σπίτι ζητώντας κέρασμα.
Στο Παλαιόκαστρο της Χαλκιδικής τηρείται το έθιμο των φωταράδων. Ο «βασιλιάς» φορώντας το ταλαγάνι και φορτωμένος με κουδούνια ανοίγει το χορό ενώ ακολουθούν οι φωταράδες κρατώντας ξύλινα σπαθιά για να ξυλοφορτώσουν εκείνους που θα επιδιώξουν να πάρουν το λουκάνικο που στήνεται στη μέση του χωριού.
Οι Αράπηδες είναι μια εθιμική παράσταση (δρώμενο) με έντονα την υπερβολή, το μαγικό και το λατρευτικό στοιχείο, στην οποία συμμετέχουν οι κάτοικοι της περιοχής. Το ίδιο έθιμο συναντάμε επίσης και στα χωριά Βώλακας, Πετρούσα και Ξηροπόταμος. Αναβιώνει επίσης κάθε χρόνο και στη Νίκησιανη του Δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.
Την ημέρα των Θεοφανίων, οι νοικοκυρές στο σπίτι φτιάχνουν ψωμί το οποίο ονομάζουν «φωτίτσα». Παλιότερα στη Θράκη μετά τον αγιασμό μοίραζαν στην εκκλησία ένα κομμάτι ψητό κρέας και μια κουλούρα ψωμί, το οποίο ονόμαζαν κολύριο. Κάποιο από αυτά είχε μέσα έναν ασημένιο σταυρό. Αυτός που θα έβρισκε τον σταυρό ονομαζόταν «νουνός» και θα προσέφερε το βόδι για τα κολύρια της επόμενης χρονιάς.
Ένα παραδοσιακό έθιμο που αναβιώνει στο χωριό Άρνισσα Πέλλας την ημέρα των Φώτων είναι τα Τζαμαλάρια. Σύμφωνα με το έθιμο, ένα αγόρι ηλικίας από 16 μέχρι 35 χρονών ντύνεται νύφη με παραδοσιακή τοπική φορεσιά, ενώ άλλα δυο της ίδιας ηλικίας ντύνονται τα αδέρφια της νύφης που την κρατάνε. Ένα ακόμα ντύνεται μπουμπάρι και γυρίζουν όλο το χωριό με συνοδεία παραδοσιακής ορχήστρας. Σε συγκεκριμένες πλατείες του χωριού αναπαριστάται ένα δρώμενο κατά το οποίο το μπουμπάρι ορμάει για να αρπάξει την νύφη, αλλά τα αδέρφια το ρίχνουν στο έδαφος σκοτωμένο και μοιράζουν τα μέρη του σώματος του. Μετά το μπουμπάρι σηκώνεται πάνω και λένε το σύνθημα “μαύρη προβατίνα, άσπρο γάλα μπρους μπρους” και έτσι συνεχίζουν. Η νύφη στο έθιμο συμβολίζει το νέο χρόνο, τα αδέρφια συμβολίζουν τους αγγέλους, ενώ το μπουμπάρι το Κακό.
Ανήμερα των Φώτων στην Καστοριά αναβιώνει το έθιμο των «Ραγκουτσάριων». Τα «Ραγκουτσάρια» είναι σαν ένα καρναβάλι που ξεκινά την Πρωτοχρονιά και κορυφώνεται το τριήμερο 6-8 Ιανουαρίου. Το όνομα προέρχεται από τη λατινική λέξη «rogatores» δηλαδή ζητιάνοι, αφού σύμφωνα με το έθιμο οι συμμετέχοντες φορούν τρομακτικές μάσκες και παλιά ρούχα με κουδούνια, τρομάζοντας και διώχνοντας έτσι τα κακά πνεύματα από την πόλη, ενώ ζητιανεύουν από τους κατοίκους και τους περαστικούς την ανταμοιβή τους για τις υπηρεσίες τους.
Το «γιάλα – γιάλα» αναβιώνει στην Ερμιόνη της Αργολίδας πάνω από 50 χρόνια. Ανάλογα έθιμα επιβιώνουν και σε πολλά ψαροχώρια της περιοχής, όπως στο Πόρτο Χέλι και την Κοιλάδα. Τα ξημερώματα των Φώτων, τα αγόρια που πρόκειται τη νέα χρονιά να παρουσιαστούν στο στρατό, συγκεντρώνονται, γευματίζουν όλοι μαζί και έπειτα γυρνούν σε όλα τα σπίτια της περιοχής από σοκάκι σε σοκάκι, φορώντας παραδοσιακές ναυτικές φορεσιές και τραγουδώντας το «γιάλα – γιάλα».
Στην Λευκάδα, ανήμερα των Φώτων τηρείται το έθιμο «των πορτοκαλιών». Οι πιστοί βουτούν στη θάλασσα τα πορτοκάλια που κρατούν στα χέρια τους και τα οποία είναι δεμένα μεταξύ τους με σπάγκο. Έπειτα τα παίρνουν στο σπίτι τους για ευλογία και αφήνουν ένα από αυτά για ένα ολόκληρο χρόνο στα εικονίσματα του σπιτιού. Πριν την τελετή της κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού, ρίχνουν στη θάλασσα τα παλιά πορτοκάλια.
Σε κάποια νησιά, όπως τη Λέσβο, την ώρα που πέφτουν στη θάλασσα οι βουτηχτάδες για να πιάσουν τον Σταυρό οι γυναίκες παίρνουν με μια νεροκολοκύθα νερό από 40… κύματα. Έπειτα με βαμβάκι που βουτούν σ΄ αυτό καθαρίζουν τα εικονίσματα – χωρίς να μιλούν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας – και στη συνέχεια ρίχνουν το νερό σε μέρος «που δεν πατιέται».
Ένα έθιμο που διατηρείται ακόμη και σήμερα είναι οι προβλέψεις για τον καιρό. Πιστεύεται ότι, τα Φώτα, βαπτίζονται οι άνεμοι: Αν φυσάει αέρας, «απός αγιαστούν τα νερά ημερεύει» και «αν είν’ τα Φώτα φωτερά θα ’ναι η Λαμπρή με τα νερά». Από τον καιρό των Φώτων προμάντευαν για τη σοδειά: «Χαρά στα Φώτα τα στεγνά και τις Λαμπρές βρεμένες, θα φαν οι χήρες τα ορφανά κι οι κακοπαντρεμένες». Επίσης, κάτι που γέλεται ακόμη σε κάποια χωριά: «αγιασμός, φωτισμός, Φώτα και καλός καιρός». Η ημέρα των Θεοφανίων αποτελεί ορόσημο και για τους ναυτικούς: «του Σταυρού κι αρμένιζε (6 Ιανουαρίου), του Σταυρού και δέσε (14 Σεπτεμβρίου)».
Οι τελετές
Με λαμπρότητα γιορτάζονταν τα Θεοφάνια στο Βυζάντιο, με μεγαλειώδεις τελετές και δημόσιες εμφανίσεις των αυτοκρατόρων. Με την πάροδο των αιώνων, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η γιορτή συνδέθηκε με χίλια δυο έθιμα και περίεργες πεποιθήσεις. Σε ορισμένα μέρη της Ελλάδος την παραμονή των Θεοφανίων τα κορίτσια ήθελαν να μάθουν το μέλλον τους μέσα από μαντείες. Διάβαζαν διάφορες ευχές μπροστά σε μια εικόνα και σε μία λεκάνη, στην οποία βρισκόταν ένα δεμάτι ξερός βασιλικός. Τα μεσάνυχτα, πίστευαν πως ανθίζει ο βασιλικός, ενώ κάποιο έναστρο φως φώτιζε τα κορίτσια και μάθαιναν αυτό που επιθυμούσαν. Εξάλλου, όλο το δωδεκαήμερο μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων φυλασσόταν η στάχτη από το τζάκι και σκορπιζόταν ολόγυρα στο σπίτι, το οποίο έτσι προστατευόταν από τα ενοχλητικά ζωύφια!
Αλλά το «διάβασμα» του μέλλοντος πάντα προκαλούσε το ενδιαφέρον. Όπως έγραφε ο Βιζυηνός, σε πολλά ελληνικά μέρη ένα από τα μέλη της οικογένειας έφερνε ένα κλωνάρι σουρβιάς γεμάτο «σφιχτά και πράσινα μάτια». Μ’ αυτό θα έβλεπαν όλοι την τύχη τους. Κάθονταν στο παραγώνι και ξεχώριζαν τη φωτιά σε δυο μεριές. Αν κάποιο από τα «μάτια» της σουρβιάς πεταγόταν έξω από τη φωτιά ήταν καλό σημάδι, ενώ αν κάπνιζε μόνο και έμενε στη θέση του, ήταν κακό.
Άλλοι έβαζαν στη φωτιά δύο φύλλα αγριελιάς. Το καθένα αντιστοιχούσε σε έναν νέο και μία νέα. Αν τα φύλλα αναπηδούσαν και βρίσκονταν κοντά, τότε το ειδύλλιο θα στεφόταν με επιτυχία. Αν όχι, τότε ο καθένας θα έπαιρνε τον δρόμο του. Και αν τα φύλλα καιγόντουσαν, τότε η αγάπη και των δύο ήταν μεγάλη.
Ο Ντελιγκανής και το πάθημά του
Από τα τέλη του 19ου αιώνα όλα τα μέρη της χώρας δημιουργούν τις νέες, δικές τους παραδόσεις. Μία απ’ αυτές διέσωσε και ο Τάσος Παπαποστόλου, με τον Ντελιγκανή, έναν άντρα μεγαλόσωμο που ζούσε στους Ωρεούς της Εύβοιας. Ο Ντελιγκανής, που όλοι τον αποκαλούσαν Ποδάρια, για τα μεγάλα μακριά του πόδια, θέλησε μια χρονιά να πιάσει τον Σταυρό που έριχνε ο παπάς από την ψαρόσκαλα του χωριού στη θάλασσα. Δεδομένου δε, ότι κάθε χρόνο γινόταν ολόκληρη μάχη για το ποιος θα πιάσει πρώτος το Σταυρό, γεγονός που ο Ποδάριας θεωρούσε αντικανονικό και βλάσφημο για τη θρησκεία, ήρθε σε συνεννόηση με τον παπά να τον βοηθήσει να πιάσει εκείνος τον Σταυρό και τα λεφτά που θα μάζευε θα τα παραχωρούσε στην εκκλησία του χωριού.
Ο παπάς συμφώνησε και, όταν έφτασε η μέρα, ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του Ποδάρια που του φώναζε «Στα βαθιά, παπά! Στα βαθιά, παπά!», προκειμένου να μην μπορέσουν οι υπόλοιποι να φτάσουν ως εκεί. Με τη φράση «Εν Ιορδάνη», ο Σταυρός ρίχτηκε στη θάλασσα και ο Ποδάριας πέφτοντας στο νερό πρώτος έκανε μεγάλο πάταγο. Όμως το μακρύ σώβρακο που φορούσε φούσκωσε τόσο πολύ που δεν του επέτρεπε να κινηθεί. Έτσι, ακινητοποιημένος όπως ήταν, άρχιζε να βουλιάζει και να βγάζει μπουρμπουλήθρες από το στόμα.
Το αποτέλεσμα ήταν ο Σταυρός να χαθεί γιατί και οι υπόλοιποι έσπευσαν να τον βοηθήσουν.
Όσο για τον ιερέα, το φύσαγε και δεν κρύωνε, αφού, αντί να εισπράξει, αναγκάστηκε να πληρώσει για να αντικαταστήσει τον Σταυρό!
Στον 20ό αιώνα
Ο επισημότερος εορτασμός, από τις αρχές του 20ού αιώνα, γίνεται στην Αθήνα και στον Πειραιά. Στην πρωτεύουσα ξεκινά από τον Ναό του Αγίου Διονυσίου για να συνεχιστεί στη Δεξαμενή του Κολωνακίου και λίγο αργότερα στην κολυμβητική δεξαμενή που βρίσκεται στο πλάι της Αγίας Φωτεινής Ιλισού. Απομεινάρι κι αυτό παλαιότερων συνηθειών, όταν στην Αθήνα καταδύονταν τουλάχιστον τέσσερις σταυροί!
Ο ένας στη Δεξαμενή, ο άλλος σε μια στέρνα στην πλατεία Θησείου, ο τρίτος στην δεξαμενή που βρισκόταν στην πλατεία Κουμουνδούρου και ο τέταρτος στο παρεκκλήσιο των Ανακτόρων. Εθιμικά οι πολιτειακοί παράγοντες, βασιλείς, Πρόεδροι Δημοκρατίας και πρωθυπουργοί παρευρίσκονται στην τελετή του Πειραιώς.
Πρωτότυπες ευχές για Καλά Φώτα – Κάλαντα
Το τριήμερο ξεκινά με τον εκκλησιασμό των χριστιανών το πρωί της παραμονής των Θεοφανίων.
Στους Ιερούς ναούς ψάλλεται η ακολουθία των «Μεγάλων Ωρών» και κατόπιν λαμβάνει χώρα ο «Μεγάλος Αγιασμός» που την ημέρα αυτή τελείται μέσα στον ναό.
Οι πιστοί, αφού πάρουν αγιασμό και αντίδωρο, θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Εκεί, οι νοικοκυρές θα ετοιμάσουν το νηστίσιμο φαγητό για το μεσημέρι και τα παιδιά θα ξεχυθούν στα σπίτια για να ψάλουν τα κάλαντα των Θεοφανίων:
«Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός,
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό,
κάθετ’ η κυρά μας η Παναγιά.
Όργανο βαστάει, κερί κρατεί,
και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.
Αϊ-Γιάννη αφέντη και βαπτιστή,
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί.
Ν’ ανεβώ επάνω στον ουρανούς,
να μαζέψω ρόδα και λίβανους».
Τα έθιμα της ημέρας τελειώνουν αργά το βράδυ και τα μεσάνυχτα πιστεύεται ότι ανοίγουν οι ουρανοί. Την ώρα εκείνη, λέει η παράδοση, όποιος ευχηθεί κάτι με όλη του την καρδιά, θα πραγματοποιηθεί.
Δικτυογραφία
