Μέσα σε εκείνη λοιπόν τη μικρή βαλίτσουλα, πρωταγωνιστής άλλων εποχών είναι ένα απλό μεταποιημένο τετράδιο με αυτοκόλλητα ,πούπουλα,με πούλιες και μια μικροσκοπική κλειδαριά. “Ένα ημερολόγιο….”

Ένα ημερολόγιο που ήταν ο δικός μου μικρόκοσμος, που παρόντες ήμασταν μόνο εγώ και τα συναισθήματά μου.Εκφρασμένα χωρίς φόβο κι ενδοιασμούς.

 Η ημερήσια καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων ήταν κάτι το ανεκτίμητο. Με έκανε για λίγο τριτοπρόσωπο παντογνώστη,αφηγητή κι αντικειμενικό κριτή των γεγονότων της καθημερινότητάς μου και των πράξεών μου, οδηγός στην αυτοκριτική. Παράλληλα, τα άσχημα τα έκανα ως δια μαγείας να φαίνονται πιο μικρά, πιο ασήμαντα, πιο μακρινά.

 Δυστυχώς όμως πλέον το ημερολόγιο έχει εξαφανιστεί .Το μεγαλύτερο ποσοστό σκέψεων και συναισθημάτων που πέρασαν απ’ το κατώφλι της παιδικής μας ψυχής δεν μπορούμε να τα θυμηθούμε σήμερα γιατί η τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μας αφήνουν περιθώρια να ξανασυστηθουμε με τον εαυτό μας και έτσι μένει πλέον ακατέργαστος, απάτητος, άγνωστος.

Ένας ακόμα θησαυρός των εφηβικών χρόνων μου είναι το “Μαθητικό Λεύκωμα” στολισμένο με φωτογραφίες των ινδαλματων μου, αλλά και άλλες εικόνες για να στολίζουν τα διάφορα ερωτήματα! Και φυσικά πάρα πολλές,  ζωγραφισμένες με το χέρι ή κομμένες απο περιοδικά, κατακόκκινες καρδούλες!!!!!! Όλα τα λευκώματα λοιπόν ξεκινούσαν με τη φιλοσοφική ερώτηση…..

Και συνέχιζε με πολλές ερωτήσεις όπως…

-Τι εστί γυνή;

-Τι εστί φιλία;

-Τι εστί έρως;

-Πιο είναι το αρχικό του αγοριού που σου αρέσει;

-Τι θες να γίνεις οταν μεγαλώσεις;

-Τι εστί ανήρ!

-Τι εστί καρδιά;….κλπ.

Στο τέλος ρωτούσαμε:

– Ποια είναι η γνώμη σου για τον/την Κτητωρ;

 Και πάντα υπογράφαμε με ψευδώνυμο.

Ααα…..Βάζαμε αρωματικά φακελάκια με τα αρχικά αυτού που είμασταν ερωτευμένοι και θέλαμε να τα φτιάξουμε, κλειστά καλά σφραγισμένα.. και γέμιζε το λεύκωμα ανομολόγητα μυστικά και αρώματα.

 Χρόνια αθώα και ανέμελα! Αυτό φαινόταν μέσα από τις απαντήσεις που δίναμε για τον έρωτα, για τη φιλία, για το μέλλον… Αισιόδοξες και χαριτωμένες απαντήσεις, γεμάτες ειλικρίνεια και αθωότητα!

Αυτό το “μαθητικό λεύκωμα” ήταν ο χάρτινος φύλακας των πολύτιμων μυστικών και κρυφών πόθων… Εκεί λοιπόν με λίγα λόγια ήταν όλα τα μυστικά των εφηβικών χρόνων.

Μια βόλτα ακόμα μέσα στη παλιά βαλίτσουλα, ξετρυπωνει παιδικές φωτογραφίες. Άλλες ασπρόμαυρες και άλλες έγχρωμες από τη παλιά Polaroid. Άλλες από τα παιδικά μου χρόνια,άλλες σχολικές και άλλες σε εφηβικές ανησυχίες. Όλες όμως αυθόρμητες,αποζαριστες αφιλτράριστες,αρετουσαριστες, γεμάτες ευτυχία, ξενοιασιά,  και αθωότητα.

Κάπου εκεί λοιπόν στο σκάλισμα των αναμνήσεων ανάμεσα σε εισιτήρια από συναυλίες, κασέτες ηχογραφημένες από το κασετόφωνο που παρακαλούσα να μην διακόψει ο εκφωνητής και διακοπεί το τραγούδι, ενδιάμεσα σε καρτ ποσταλ από μέρη που είχα πάει,από ευχητηριες κάρτες από γενέθλια ή χριστουγεννιάτικες κάρτες που μου είχαν στείλει φίλοι, υπάρχει ένα μεγάλο σπιράλ τετράδιό από το σχολείο με τίτλο “Πρόχειρο”. Εκεί διάσπαρτα και  ανάμεσα από  τις σημειώσεις των μαθημάτων, είναι γραμμένοι στίχοι από κάποιο τραγούδι ή ποίημα, ζωγραφιές, αφιερώσεις, ρητά και ότι άλλο θες…..

Αυτό λοιπόν το σχολικό “πρόχειρο”,μου έδωσε την  ιδέα,να φτιάξω την….”Στέγη Λέξεων”.

“Λέξεις”….. Λέξεις που διάβασα σε ένα βιβλίο, σε ένα άρθρο,σε ένα ποίημα. Στίχους από ένα τραγούδι,  τον τίτλο ενός τραγουδιού,ενα  σύνθημα που είδα γραμμένο σε έναν τοίχο,τα λόγια κάποιου  που με άγγιξαν λίγο παραπάνω. Όλα αυτά που δεν μπορώ  να τα επαναφέρω στη μνήμη μου, όλα στεγασμένα σε “σπιτάκια”.Που ανά πάσα ώρα και στιγμή θελήσω, να περασω το κατώφλι της πόρτας τους και να περιπλανηθω μέσα τους,και  με τη φαντασία μου και τις αναμνήσεις μου,να φτιάξω το δικό μου σκηνικό,τις δικές μου στιγμές και εικόνες. Ίσως και μια μικρή ή μεγάλη ιστορία… Ιστορία αγάπης, ίντριγκας,περιπέτειας, με  αρχή,μέση και τέλος που μου αρέσει.

Έτσι δημιουργώ το μικρό vintage τετράδιο που  χρειάζεται μόνο λίγο από το χρόνο μου, όρεξη για να γράψω, και μερικά λεπτά για να δημιουργήσω τη δική μου “συνταγή ευτυχίας”.

Μέσα στη καθημερινότητα και στο συνεχές βομβαρδισμό πληροφορίας είναι τόσο γαλήνιο να μπορείς να αποδράσεις έστω και για λίγο, σε όμορφες εικόνες και ιστορίες που είναι  φτιαγμένες από … Λέξεις.

Σύντομα λοιπόν,άλλος ένας μικρός αλλά γεμάτος από λέξεις θησαυρός, θα βρει τη θέση του στη μικρή παλιά “Βαλίτσα αναμνήσεων”, που ποτέ δε θα χάσει  τη θέση της στην ντουλάπα μου και που ποτέ δεν θα πάψω να την αναζητώ!!