Να μέσα σου είναι ο ουρανός κι η γη!

Ανοίξτε τις καρδιές σας στο φως, όσοι ποθείτε να χαρείτε αληθινά, αφήσετε την καλοσύνη να μπει μέσα της και να τη φαρδύνει, ώστε από στενή φυλακή, να γίνει περιβόλι απλόχωρο και μοσκοβολημένο!

Ποτίστε τη με το δροσερό νερό της αγάπης, θρέψτε τη με αγνότητα και με ειρήνη για να νιώσετε αληθινά πως ζείτε και πως δεν είστε πεθαμένοι: «Να μέσα σου είναι ο ουρανός κι η γη. Έμπα στο θαλάμι που βρίσκεται μέσα σου και θα δεις το παλάτι τ’ ουρανού, γιατί ένα είναι και τούτο και κείνο κι από την ίδια θύρα τα θωρείς και τα δυο».

Μη φοβάσαι τη φτώχεια του κορμιού παρά να τρέμεις τη φτώχεια της ψυχής, γιατί όποιος έχει τούτη τη δεύτερη φτώχεια θαρρεί πως ζει μα αληθινά είναι πεθαμένος. Λυπήσου τον εαυτό σου και μη θυμώνεις και θαρρείς πως έτσι είσαι γενναίος.

Αγάπησε την πραότητα και την υπομονή και θα δεις πως θα βρεις ξεκούραση και θα απογευτείς κάποια θροφή αθάνατη. Ο υπομονητικός άνθρωπος νιώθει πως βρίσκεται μέσα σ’ ένα κάστρο που δεν μπορεί να το πατήσει κανένας οχτρός κι είναι ατάραχος στις ανεμοζάλες που τον κρούνε.

Διώξε από μέσα σου τα πονηρά νοήματα και σε λίγο θα νιώσεις τη βρώμα που έκλεινες μέσα σου και που την είχες πρωτύτερα για ευωδία.

Έβγα λίγο από τη νύχτα της περηφάνειας που σε σκεπάζει και θα λάμψει μπροστά σου το γλυκό φως της ταπείνωσης και θα νιώσεις χαρά μεγάλη κι ησυχία βλογημένη.

Πόθησε να κλάψεις και να πικραθείς και τότε θα καταλάβεις από πού βγαίνει η αληθινή χαρά. Μη φυλάγεσαι ολοένα από τα λυπηρά γιατί δε θα νιώσεις αληθινή παρηγοριά.

Έχε παντοτινά στον νου σου πώς σήμερα είσαι κι αύριο δεν είσαι σ΄αυτόν τον κόσμο και θα ταπεινωθείς, θα φτάξεις κοντά στο Θεό και το έλεός Του θα σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια σου σε κείνον τον κόσμο που ανατέλλει ο αβασίλευτος ήλιος της ελπίδας.

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου.

Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου.

Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου. Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

Φώτης Κόντογλου